~ Ευθύνες ~

~ Για να πάνε όλα καλά 
πρέπει πρώτα 
να χει κανείς πονέσει πολύ 
να χει αποκτήσει ανυπολόγιστη ζημιά

να μην είναι ικανές οι παρήγορες κουβέντες 
να απαλύνουν την απώλεια
χάνοντας κάποιον 
φροντίζουμε να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες

μεγάλες ευθύνες όμως είναι 
οι προσπάθειες απαλλαγής από αυτό το βαρίδι 
στο στήθος 
ο,τι δεν μας στέρησε ο θάνατος
μας το στέρησαν 
οι επιλογές μας

κι αυτά τα καλύτερα
που μας πλησιάζουν 
μας συναντούν στις καθημερινές πράξεις

δεν είναι θέμα άλγεβρας
ο απολογισμός

όλοι ξέρουμε ποιούς έχουμε 
και ποιούς δεν είχαμε ποτέ
η παραδοχή είναι κι αυτή μια ευθύνη, 

μια εκδοχή της αυτογνωσίας ~ 

~Ένωση~

~ Κάθε κτητική αντωνυμία υπερασπίζεται 
το γεγονός πως είσαι δικός μου,
στις δίκες για την επιμέλεια των συναισθημάτων 
επιμένω να σε διεκδικώ

ισόβιες σχέσεις είναι οι όρκοι μας
τέτοιες που με κρατούν πιστή στις πρώτες λέξεις 
στο τέλος μιας δύσκολης μέρας

μπορώ ακόμα να σου μιλάω λίγο; 
 ίσα ίσα να με επαναφέρω 
στο πόσο χώρια είμαστε 
και στο πόσο κοντά μπορεί 
η απόσταση να σε φέρει
να σε φέρει σε μένα

γιατί σε χρειάζομαι
πώς να μάθω να σε ξέ αγαπώ 
οι καρποί αυτής της συνέχειας 
βρίσκονται στα χέρια σου,
στο σημείο που φιλάω πριν σε αποχωριστώ
στο μέτωπο ενός πολέμου 
που δεν έχει ξεσπάσει ακόμα

ας ξεσπάσει μια ειρήνη μέσα μας
να μπορεί να κερδίζει τα πάντα 
κι εμάς ακόμα,
 που νομίζουμε πως 
ο έρωτας είναι μάχη 

κι όταν παλεύουν τα κορμιά μας 
 θα ξέρω πως έχω υπογράψει
την σημαντικότερη συνθήκη 
με ένα μελάνι που δεν χύθηκε άδικα
στα αχαρτογράφητα μιας ένωσης

η δικής μας δεν θα θέλει να τελειώσει~

~Καιάδας~

~η αγάπη δεν έχει τερματισμό, 

είσαι αέναος δρομέας,
κι είμαι η αιώνια οδός
κυλάει με αφθονία
η τρυφερότητα
σαν ποτάμι με προορισμό το δέλτα μου
εκεί ρίχνω τις αδυναμίες μου
άλλον έναν Καιάδα φτιάχνω για σένα
γενναίε μου στρατιώτη
τέτοιον που κι Σπάρτη θρηνεί
όσους αθώους
θυσίασε
κι οι μητέρες των νεκρών δακρύων μου
στέκουν κλονισμένες
κοιτώντας τα βράχια που διαμέλισαν τα σπλάχνα τους
όμως γεννούν ακόμα καθαρά αμόλυντα αισθήματα
διατηρούν την καθαρότητα στα μάτια
ενώ τις νύχτες προσεύχονται
για τα αθώα κορμιά που δεν πρόλαβαν να πολεμήσουν
για τις γυναίκες που αγάπησαν
κι εγώ δεν με συγχωρώ
για τις φορές που δεν έκλαψα
για τα θαμμένα μου παράξενα

αν σ'αγαπήσω αυτή θα ναι η συγχώρεση
αν σ'αγαπήσω και μετά τον θάνατο
αυτή θα ναι η αιωνιότητα~

Αφιερωμένο, σε σένα... 

~Πιθανότητες~

~Δεν μου άρεσε να χάνω,
η μοναδική περίπτωση που κάπως μου άρεσε 
ήταν μαζί σου
όταν με φριχτούς πόνους στο στομάχι
 κατέληγα δίπλα σου
τα δάχτυλά σου πρόθυμα να μου εξηγήσουν 
προς τί η τόση ευχαρίστηση

προς την απελευθέρωση μετακινείς
τον καλύτερο μου εαυτό
ας μην εγκληματείς εις βάρος μου
η μόνη φυλακή στην οποία θέλω να συμμετέχω 
είναι η σιωπή σου
εκεί είμαι πάντα ασφαλής 
 μακριά από όλους
τόσο κοντά σου

όταν σε πλησιάζω τόσο
είναι επικίνδυνο και για τους δύο 
να απομακρυνθώ
σχεδόν αδύνατο

αφήνω μία πιθανότητα 
για τους δύσπιστους

αδύνατο ~

~Επιθυμίες~

~ Θα ήθελα 
οι μέρες να είναι ευτυχισμένες

οι άνθρωποι να χορεύουν στους δρόμους
και γύρω τους να χιονίζει 
έναν ήλιο λευκό

οι γυναίκες να αγαπιούνται 
αληθινά

κι όταν λές πως μ'αγαπάς 
να μου κρατάς το χέρι σαν να μαι 
η πρώτη σου αγάπη

τάζε μου την θάλασσα
τα κοχύλια 
τον αφρό

να περπατώ ξυπόλητη
πλάι σου
να με γαργαλάει το κύμα στα πόδια

και να μου ψυθιρίζεις
τα σχετικά με την  ζωή 
που μας περιμένει

κι αυτή που ζούμε
 να μην περιμένει καμία άλλη
αυτές οι μέρες είναι οι ευτυχισμένες μου~  

~ Παloveάρα ~

~Για όσο είμαι μαζί σου,
επίτρεψέ μου να αψηφώ
όλα για όσα διαφωνούμε
να σου αποκαλύπτω
τον εαυτό που μόνο μαζί μου βιώνεις
να μην έχουν σταματημό
τα φιλιά, οι εξομολογήσεις
των χεριών μου πάνω
στις ανείπωτες κουβέντες σου

να σου λέω,
πόσο όμορφη μέρα είναι σήμερα
και έξω να βρέχει
να είμαστε και οι δύο κουρασμένοι
να πέφτουμε στο κρεβάτι
έχοντας φυλάξει το πιο ζεστό βλέμμα
πριν αποφασίσουμε να ξημερώσουμε
την επόμενη μέρα
κι η επόμενη μέρα να έρχεται
να είναι πιο νέα από την προηγούμενη
κι εσύ να μην παραιτείσαι από μένα

να επιστρέφουμε στα παιδικά μας γέλια
στα πατρικά μας σπίτια,
παρά αυτή την νοσταλγία να νιώθουμε
πως στο οικογενειακό τραπέζι μία θέση είναι άδεια

να περνάμε τα σαββατοκύριακα μαζί
να μαθαίνω να σου μαγειρεύω
να σου διπλώνω τις πετσέτες του μπάνιου

να σε βλέπω να με κοιτάζεις σαν να λές
αυτήν την γυναίκα την αγαπώ
κι εγώ να μαι δική σου
παloveάρα

ελεύθερα δική σου ~

~Όπως αγαπιούνται οι πόλεις~

~σε κάθε κόσμο που ζώ σε χρειάζομαι,

ανατρέπεται η μελαγχολία μου
και τροπικά ζει η ψυχή μέσα στις πόλεις,

θα σε μάθω να αγαπάς όπως αγαπιούνται οι πόλεις
σε αργίες και τα καλοκαίρια...

όχι απ'τους τουρίστες,
αλλά από αυτούς που ακόμα δεν ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν...~

~ Αυτόν τον κόσμο ~

~κάποιον Αύγουστο θα έρθει χιόνι
και τότε θα πρέπει να μ'αγαπάς πολύ,

στις συνθέσεις του φωτός θα βρίσκει θέση το χαμόγελό σου,
τα χέρια σου καθαρά, έτοιμα να δεχθούν την προσφορά μου,

κι όταν όλοι θα συζητούν για την κλιματική αλλαγή, τις φωτιές και τις πλημμύρες,

εμένα η καρδιά μου θα χει ζήσει όλες τις καταστροφές μαζί και δεν θα με τρομάζει αυτός ο κόσμος που χαράζει~

~Θέλω να γυρίσω κοντά σου~

~Όταν έρθεις φέρε μαζι σου 
τα καλοκαίρια που κι οι δυο έχουμε χάσει

σε ευχόμουν στις κουβέντες μου με υποψηφίους αναλυτές της υπομονής μου και της βιασύνης μου,
μπροστά στους τόσους σε διάλεξα, 
δε μου μιλουσες 
άναβες το τσιγάρο σου,
έβγαινες στο μπαλκόνι,
κι ήθελα να μπορούσα 
να ακροβατήσω ανάμεσα στο σήμα της Νίκης του έρωτα σου, 
τα δικά μου σγουρά μαλλιά να μπλέκονται στα δάχτυλα σου,
 κι ύστερα να αγαπιούνται απο σένα 
στην θύμησή μου σε όποια τα βλέπεις

έτσι κι έγινε άρχισα να απαιτώ χώρο στην ζωή σου, στο κρεβάτι σου στο μυαλό σου,

δεν χωραω στην καρδιά σου, 
θέλω να μπαίνω στο κορμί σου τις αδύναμες ώρες, σε εκείνες που προσπαθείς να μου αντισταθείς, 
να κάνω μια βόλτα, να με θελήσεις και μετά να σου βρώ μια δικαιολογία, να χαθώ... 
να θέλω να γυρίσω κοντά σου
μα να περιμένω να με αναζητήσεις...~

~Φέτος το φθινόπωρο~

~φέτος το φθινόπωρο μύρισε τον Αύγουστο πάνω στα νυχτολούλουδα της γειτονιάς,

έστρωσε μια διάφανη ακτή 
στου σεντονιού σου την άκρη,

κι όλα τα χάδια που χω για σένα ανεκπλήρωτα, φυγαδεύουν τον ήχο των
κοχυλιων για να βρίσκεις θάλασσες στο μαξιλάρι απλωμένες,

έτσι ποτίζονται με αλμύρα τα δάκρια
την ώρα που κοιμάσαι~

~ Η Βάρκα ~

~Ξημερώνει στα βλέφαρα της καρδιάς μου η ανάγκη μου να σε φροντίζω,

εκείνη την ώρα της ύψωσης του αισθήματός μου για την δική σου ύπαρξη,

ένας ψαράς μαθαίνει στα ψάρια να γλιτώνουν απ'τα δύχτια που ρίχνει στην θάλασσα.

Στην γλώσσα των λιθών και των σεισμών μεταφράζει τις ρυτίδες της γής,

αυτές κυκλικά διακρίνονται στους κορμούς των δένδρων και στις φύτρες των μαλλιών μας.

Έτσι κατάλαβαν οι άνθρωποι πως είναι γένος της γής που επαγγέλει την αγάπη.

Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν τις συμπληγάδες των εκκρεμοτήτων

στις τέλειες κινήσεις του ηλιακού μας πλέγματος.

Αν είμαστε κάτι αόρατο είμαστε ανάσες,

ανάσες μπλεγμένες με τα χτυπήματα της κόκκινης ορδής

χύνεται μέσα μας τόσο αίμα σκέτη θυσία η κάθε αναπνοή,

όσο μου γίνεσαι απαραίτητος το φώς προχωράει μέσα στην καρδιά μου,

τα ψάρια δεν κατάφεραν να μάθουν κολύμπι στα δίχτυα του ψαρά,

πνιγήκαν και ο εχθρός ήταν εκτός νερού,

κι ο ψαράς απογοητευμένος ξαναρίχνει στην θάλασσα τα διδακτικά του μέσα

ελπίζοντας πως αυτή την φορά τα ψάρια θα ξεφύγουν...

Το μεσημέρι είσαι κάθετα βαλμένος πάνω απο την καρδιά μου, δυσκολέυομαι να ανασάνω

το απόγευμα μαζί με τον καφέ μου συνεχίζεις να με μετράς στις γουλιές,

ως το βράδυ δύει το κορμί σου στο φώς που μου άφησες να χω ενέχειρο

ο ερωτισμός είναι σεντόνι απλωμένο στους δείχτες αντοχής μας...

η βάρκα αναποδογύρισε, τα πεθαμένα ψάρια έπεσαν στο κύμα, ο ψαράς πνίγηκε...

ξημερώνει κι η βάρκα είναι βουτηγμένη στο δικό μου αίμα~

~ Εαρινό ~

~Ιούνιος μήνας,
δεν έχω κατεβάσει τις βαριές κουρτίνες ακόμα,
πέρα απ΄τις κουρτίνες υπάρχει ύψος και βαρύτητα,
αναπόφευκτη αυτή η πραγματικότητα όταν μένεις σε πολυκατοικίες 
με πολλά απάτητα σχεδόν χαλάκια στην εξώπορτα
να περιμένουν έναν συγκεκριμένο αριθμό παπουτσιού
με σχήμα πέλματος ρωμαικό
έχουν μαζευτεί αρκετά κοινόχρηστα αισθήματα 
καθώς οι τοίχοι πάσχουν από ηχομόνωση 
τα ψηλοτάβανα διαμερίσματα
 με τις προεξέχουσες γωνίες 
έχουν για ενοικιαστές τους φιλοξενούμενους εραστές της μιας βραδιάς
κι ύστερα μπαίνουν στο πάνω ντουλάπι όλες οι σοβαρές ανταμοιβές της μέρας μαζι 
με τα ποτηράκια του κρασιού περιμένοντας το επόμενο μεθύσι
κάθε φορά που ακούω πως  το ασανσέρ έχει κληθεί 
τραβάω απ τα βάθη της συνείδησης ένα αίτημα 
συνήθως είσαι εσύ και το αίτημα και η συνείδηση
μια βόλτα απ το ισόγειο μέχρι τον τέταρτο
πόσοι αυτοκτονούν προς τα πάνω
ο μήνας τελειώνει 
με βρίσκει σε λευκά σεντόνια 
στο αριστερό χέρι ακόμα ο Μάρτης 
μάλλον θα ναι ο μήνας της καρδιάς...~

~Περαστική~

~Λίγοι άνθρωποι με κοιτούν στα μάτια πια,

 κι όταν συμβαίνει αυτό,

ελπίζω λίγο παραπάνω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα,

δεν τους ξέρω, ούτε θα τους μάθω,
δεν ξέρω αν θέλω κιόλας,

 μου φτάνει που με κοιτούν,
θα γυρεύω ύστερα ώρα πολλή

κάποιον ξένο να μου προσφέρει μια υποψία γνωριμίας και συμπάθειας

κανένας δεν θα βρεθεί τόσο σύντομα

είναι γραφτή η καθυστέρηση για τον επόμενο

κι εγώ συνεχίζω την διαδρομή έχοντας μιαν ελπίδα ακόμα κρατημένη

στην στάση του λεωφορείου

κάποιος κορνάρει και χάνω λέξεις...~

~ Μαύρες Τρύπες ~

~ Μη λυπάσαι πολύ,

ο άνθρωπος μένει ανικανοποίητος

και δεν ευτυχεί ποτέ•

Άνθρωπος και ευτυχία είναι δύο ουσιαστικά,

πολύ ουσιαστικά,

ευτυχία υπάρχει μέσα στην ευτυχία

και άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο,

έξω απο αυτά τίποτε δεν υπάρχει,

το καθένα τρώγει τον εαυτόν του με μανία,

τον καταπίνει τον φτάνει ως τον πάτο,

έτσι εξαφανίζονται και ο άνθρωπος και η ευτυχία,

απο τον ίδιο τους τον εαυτό,

κι αν ποτέ το ένα πλησιάσει το άλλο, 

θα σωθεί το Εύ ~