~ Μόνιμος ~

 ~ Δεν υπάρχουν πλασμένες λέξεις για να σου μιλήσω,

από τα πιο βαθιά σκοτάδια μες το φώς της μέρας,

σσσ ... να κάνεις ησυχία ,

όσο διαρκεί το σίγμα στις σιωπές σου,

 πόσα είναι αυτά; 

τα μέτρησες ποτέ ; 

μην το κάνεις το κάνω εγώ ...

και δεν μου 'φτάσαν οι λέξεις να σου πώ πόσο το καθένα διαρκεί ~ 

~ Υετός ~

~ θέλει τόλμη ....

άπλωνα τα χέρια μου στο μέρος σου,
 και είχες κάτι καλά κρυμμένες πλάνες για να με ραβδίζεις ...

άπλωνα τις αισθήσεις μου στο στήθος του ουρανού,
 κι εκείνος έβρεχε δάκρυα αστέρων για να καταλαγιάσει τις ανάσες μου,

άπλωνα δρόμους για να βαδίζουν οι εμμονές σου χεράκι - χεράκι με τις πληγές τις δικές μου ...

άπλωνα τα χέρια μου στο μέρος σου και λιγόστευε το φώς μα δυνάμωνε η .... απ(γ)άτ(π)η.

~ (Επί)- Πτώση ~

-Κόσμος


της άρεσε να σκαρφαλώνει στα μεγάλα δέντρα,

ποτέ δεν έφτανε στην κορυφή τους,

μπορούσε να αγναντεύει τους ανθρώπους από 'κεί ήσυχα ,

τους ανθρώπους και τις απρόσεκτες κινήσεις τους,

 τις άλλοτε γεμάτες χάρες και χαρές κουβέντες τους.


-Νύχτα-Όραση


της άρεσε να σκαρφαλώνει στα μεγάλα δέντρα,

το βλέμμα της καρφώθηκε σε μία ύπαρξη ,

μία θελκτική  μορφή ,

περπατούσε με την ματιά καθηλωμένη στα άκρα , στον δρόμο

το βάδισμα μέτριου ρυθμού , Σταθερό και ταραχώδες.

την έχασε για λίγο από μπρός της . Πρόσεξε  τα χέρια της .Σταυρωμένα, κουρασμένα , νευρικά .

-...


της άρεσε να σκαρφαλώνει στα μεγάλα δέντρα,

δεν φάνταζε αλήθεια ,

πάγωσε .

Εξώστης , ένας τοίχος υψωνόταν κι έκρυβε κάποιον αστερισμό .

Ισορροπία . Εσκεμμένη . Πρόσκαιρη .

Άνοιξε τα χέρια σαν να ήθελε να αγκαλιάσει το διάστημα ...της ζωής της .

ακούμπησε τα βλέφαρα το ένα πάνω στο άλλο ώσπου κόλλησαν συνάμα κι η σκέψη.



-Έγειρε

κατέβηκε απ 'το δέντρο που 'χε σκαρφαλώσει

σώπασε ,

τα αστέρια γίναν τα δάκρυα της γής .


Δεν θέλησε να φτάσει ποτέ στην κορυφή .
Δεν σκαρφάλωσε ποτέ ξανά σε μεγάλα δέντρα .
Δεν κατάλαβε ποτέ τους ανθρώπους .

~ H αλήθεια απο την αλήθεια ~

~ χαράζεις κάτι λεπτές ραβδώσεις στο κορμί μου και ζείς εκεί ...

γραμμή, κενό, γραμμή

γύρισα κάμποσες φορές την ματιά μου προς τα 'κεί ...

πόσα περνούσαν απο μπρός μου κι όμως έμεναν ακίνητα ...

--σηκώθηκε απότομα ...κάτι μέσα της έκαιγε φαινόταν στο σώμα , στις κινήσεις ...

κι εκείνος ο πόνος στον λαιμό συνοδευόταν απο μια καυτή μάζα ...

 το κορμί της σφίχτηκε ... έκλεισε τα μάτια ...σφιχτά... κι όμως δεν χάθηκε ...κι ας ήταν χαμένη



έμεινε εκεί να επιπλέει στο ακούραστο βλέμμα του

κανένα υγρό δεν μπόρεσε να την σβήσει ούτε απ το χαρτί ούτε κι απ 'τον χάρτη ...

ένα κορίτσι πέταξε εκείνο το ξημέρωμα , χωρίς φτερά ....

αυτό το είδες ή ξόδεψες τις ώρες σου σε ανύπαρκους ουρανούς ...(;)

πιό φτωχός απο ποτέ ήταν ο ουρανός ...



Υ.Γ κάποιες φορές οι σιωπές είναι τα καλά κρυμμένα λόγια ....κι  άλλες είναι τα λόγια οι πιο καλά κρυμμένες σιωπές ....~

~ Υποτακτική ~

 ~ -δεν θα μάθεις ποτέ 

γιατί ποτέ δεν υπήρξε η ανάγκη να μάθεις ...

δεν θέλησες να πληγιάσεις τις ανάσες σου
δεν θέλησες να πλαγιάσεις τις συγκρούσεις σου πλάι στις δικές μου
δεν θέλησες να γδάρεις τη σάρκα σου πάνω στην ασφαλτομένη κραυγή σου

κράτησες μονάχα κάτι αποτσίγαρα για παρέα να σβήνουν τις νυχιές σου ...

να γρυλίζουν στα τασάκια της ψυχής σου ... αλήθεια αυτήν την έκαψες ... ;

πες μου τί την έκανες ;

κι αν απάντηση δεν βρείς άσε με να σου δώσω την μισή απ τη δικιά μου , 

σαν φλόγα σε χαρτί ...~ 

~ Μον(η)αξια ~

 ~ Άλμα σκέψης της ψυχής μου η ροπή. ~ 

Σταγόνα-σταγόνα μετρώ  τη δίψα της πλοκής σου,

Μοίρα μυρωμένη με φεγγάρια,

κρύπτη πόλου της αφής η απουσία,

ψόγος  ρηχός  του κορμιού σου η φυγή,

Κρότος απόμακρος της Αφροδίτης  πάθημα και του Έρωτα κατάρα,

κρατήσου απ’  την ρήξη των σωμάτων μας.

Το ξέρω, τελειώνει το τώρα .

Αιώνια γαργαλάει τις πατούσες των ονείρων 

και αυτά καθώς γελούν σκορπούν ελπίδες …

Σκόρπισες  κι εσύ  στις νεφέλες μου κάθε λογής  ονείρατα,

για να μερέψουν τα αγρίμια μου αισθήματα,

 ψηλάφισμα λαλιάς των  τειχών σου το ύψος.

Τίνος  ουρανού το χρώμα αγναντεύει η ματιά σου …(!)

Να καρτεράς  τ’  ανέλπιστο ψεγάδι της κατάπληξης,

Σαν φτερό που δεν χόρτασε τα πέρατα τ’ αγέρα

Να μένεις εκεί  που υπήρξες …~ 

~ Προστακτική ~

~ Εθίσου όσο σου επιτρέπει το ήθος του Έρωτα να ανασαίνεις στις βροχές του χτές σου, 

κάτι τόσο αβέβαιο

 κι όμως σταθερά στιγμιαίο !

κομματιασμένες οι μερικές ψευδαισθήσεις,

 υπογεγραμμένες απο τις άσχετες κουβέντες σου

κι αν βρίσκεις υπόθεση στην σιωπή αυτό να μην το λυπάσαι . . , 

να το στηρίζεις με την σιγή σου..

τρέψε τα γιατί σε ένα σκοπό

και τέρψε την ψυχή με υπόμνηση ~