~Ανδρομέδα~

~Τερματικός σταθμός
των φιλιών είναι η γλώσσα
του σώματος 
ινδιάκες κραυγές μέσα στην καρδιά μου
ιεροί αλαλαγμοί του σύμπαντος παντός καιρού
όταν είμαι στο οπτικό σου πεδίο
τα δάχτυλά μου γυμνοί πρόγονοι 
να χορεύουν γύρω από την φωτιά σου
πρωτόπλαστες οι αισθήσεις μου 
μοιάζουν κοντά σου 
μας δόθηκε ένας κήπος 
4038 χρόνια μετά από την πρώτη ύπαρξη
 δεν θέλω να με εξορίσεις απο την πατρίδα μου
κάθε κορμί είναι μια χαμένη πατρίδα 
ένα υφαντό το δάκρυ που ξηλώνω μέχρι να σε ανταμώσω
 σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει μήλο 
μόνο λουλούδια και πεταλούδες
μικρές ευχές χνουδίζουν στον αέρα 
προσοχή στο διάκενο~

~Όχι το ίδιο~

δεν αγαπούν όλοι
το ίδιο
η ένταση του συναισθήματος
δεν μετριέται στην ακοή του σ'αγαπώ
μάλλον στην ανυπακοή των δεσμεύσεων και ανασφαλειών 
την ώρα που σε κοιτάζω
και πνίγομαι σιωπηλά
μέσα στις λέξεις
που δεν θα σου πω
αχ και να ξέρες
οτι το χέρι που σου απλώνω
δεν είναι παρά άγγιγμα σωτηρίας
δεν αγαπούν όλοι το ίδιο χαρακτηριστικό
στον σύντροφο
άνευ σαρκικού επεκτατισμού
αιρετικά σ'αγαπάω
γιατί η θρησκεία των σχέσεων είναι απάτη
κι εγώ πιστεύω πως κάπως αλλιώς μπορούν
να αγαπηθουν οι άνθρωποι και
κάπως αλλιώς να αγαπήσουν