~Περαστική~

~Λίγοι άνθρωποι με κοιτούν στα μάτια πια,

 κι όταν συμβαίνει αυτό,

ελπίζω λίγο παραπάνω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα,

δεν τους ξέρω, ούτε θα τους μάθω,
δεν ξέρω αν θέλω κιόλας,

 μου φτάνει που με κοιτούν,
θα γυρεύω ύστερα ώρα πολλή

κάποιον ξένο να μου προσφέρει μια υποψία γνωριμίας και συμπάθειας

κανένας δεν θα βρεθεί τόσο σύντομα

είναι γραφτή η καθυστέρηση για τον επόμενο

κι εγώ συνεχίζω την διαδρομή έχοντας μιαν ελπίδα ακόμα κρατημένη

στην στάση του λεωφορείου

κάποιος κορνάρει και χάνω λέξεις...~