Σταματούν τα
ποτάμια στις χούφτες των ματιών μου
δεν θέλουν να
δακρύσουν
το νωπό δέρμα
μου
να αποχωριστούν
τις λύπες
που τα καθιστούν
δεμμένα
με τις αλήθειες
της καρδιάς
έτσι κι αλλιώς
είτε ο άνθρωπος
κλάψει από χαρά
είτε από θρήνο
η αλμύρα στο
δάκρυ
παραμένει
αμετακίνητη
η ουσία μας
αλατισμένη
σαν πληγή ανοιχτή
σε εποχή πνεύματος
επουλωμένη
με γάζες αυταπάτες
είδος προς
εξαφάνιση
η πίστη
το θάρρος
κι η πατρίδα
μια ρυτίδα της
ιστορίας
γερνάει τις
επόμενες γενιές
κρίνομαι για
αυτά που δεν έχω
κι ούτε θα
αποχτήσω
γιατί δεν τα
θέλησα αρκετά
πληρώνω νοίκι
στο κορμί μου
γιατί μπορώ να
το δώ
και να τ αγγίζω
πιάνω χώρο
αρκετό για να
μαι πολίτης
κ πωλητής του
εαυτού μου
μπρός αγοράστε
κι εξαγοράστε
με
μονάχα ο,τι
βλέπετε
αυτή την φορά
την τρίτη στην
ιστορία
δεν υπάρχει ψυχή
να σώσει
για να σωθεί
