~ Λυκαινίδαι ~

Λέγε λοιπόν πόσα του έδωσες για να μας κάνει την ζωή μπουρδέλο

Θέλω να ξέρω  πόσα

Ο δισταγμός σου ήταν  το πολύ ή το περισσότερο

έτσι για να ξέρω δηλαδή πόσο βάρυναν μέσα σου

Τα δάκρια που δεν πρόφτασα να αφήσω να φανούν

Μήπως και σε άβολη θέση σταθεί η ύπαρξή σου πλάι μου

Απέναντι μου μάλλον

εκεί βρισκόσουν τόσο καιρό και εγώ ο ηλίθιος που νόμιζα πως μαζί

γατζωθήκαμε από τις  όμοιες παρορμήσεις

τις βόλτες, τα ταξίδια,  τα χάδια, τα όνειρα

Λέγε πόσα μου δίνεις  …

Πόσα έδωσες στον  εαυτό σου για να θυμάται

Να αισθάνεται

σε ανατρέφεις μέσα στο σάπιο σύστημα

εγώ είμαι εδώ δεν το καταλαβαίνεις

θέλω τόσο να σε τραβήξω από τα τόσα σκατά

ποτέ δεν μ'άφησες

προσποιήσεις δουλικές και πολλαπλές

στοιχειώνουν όλες τις προσπάθειες

σφινώνουν στα κίνητρα

και ρουφούν ό,τι καλό είδα σε 'σένα

'ο,τι καλό ήθελα να δώ …

ό,τι καλό

ό,τι…

~ Όλα οσα αγαπώ τα βρήκα σε σένα και σύ τίποτα δεν μπορείς να μου δώσεις …~ 

~ Έψιλον ~

//Στροφή κόρης πρός μακρινή διόραση 
Δίπλα μου ! //

~Ένιωσα το ξίφος να τρυπάει το λεπτό στρώμα του αέρα,

με αργή σχεδόν διακριτή κίνηση, 

διαπερνά ένα-ένα τα ηχητικά μου σύνολα, 

Ω! επιφώνημα βολής και σήψης,

πόσο λίγο ήξεραν πως είμαι φτιαγμένη,

 από λίγο ουρανό και δυό κύματα,

το ένα με ξέβραζε στην στεριά, 

και τ'άλλο ...

τ'άλλο μου άπλωνε λευκό πανί,

για ν'αγναντεύω τον ορίζοντα, 

κι είχα εκείνο το λευκό πανί,

να με σκεπάζει απ'την ψύχρα ...

ήμουν βέβαιη ...

δεν ευθυνόταν ο ήλιος, η σελήνη , ο αγέρας, 

ήταν το ψυχικό πλέγμα ενός,

εκείνο με παγίδευε στις ψυχρές μου αποστάσεις, 

σ'εκείνες τις στάσεις ανύποπτης παραξενιάς και δυσφορίας,

σ'εκείνες τις τάσεις φυγής, 




Πόσο λίγο το μπλέ μου για το τόσο σκοτάδι εδώ πάνω ...~

Ελπίδα

~ Άγνωστος Χ~

~ Αόρατες οι ευθείες ... και με ζαλίζουν τόσο οι φτιαγμένες στροφές σου ~

--δεν σταματάει ...
διαρκεί και αρκεί ,

ένα χαμόγελο σε δυό περαστικούς ,
περίεργοι μές την αδιαφορία τους,
 όπως πάντα
άνοιξε την πόρτα βιαστικά ...
ξέχασε τα κλειδιά πάνω της...
δεν πρέπει να έκλεισε πίσω της..

κοίτα ! ο χρόνος σταματάει !
θα τον κάνω εγώ να σταματήσει ...

--

άνοιξε τα μάτια της...
ένας ενοχλητικός θόρυβος
σαν μετρητής ηθικής σκέφτηκε
ζαλισμένη
έστρεψε το βλέμμα
έξω απο τον θάλαμο
εκείνος ...
 ευθύς , άλλοτε κάθετος ,
μές το κυκλικό κελί του
επαναλάμβανε την δίχως παύση κίνηση του ...


-- διαρκεί ... ακόμα και 'κεί ! ~

~ Η Υπόθεση λανθάνει στην Παράταση ~

~
ήταν κάποτε ένα σκοτάδι,

μές το φώς ζούσε,

με αχτίδες ντυνόταν,

γιατί πολλοί το φοβούνταν,

κι όταν έπεφταν τα πέπλα της νύχτας,

απάνω στο βλέμμα των ανθρώπων,

το σκοτάδι έφτιαχνε με το φώς του σκιές,

για να βλέπουν οι άνθρωποι

την δική τους αλήθεια,

κι από τότε οι άνθρωποι τις νύχτες,

δεν κρύβονται απ' τον εαυτό τους,

όχι γιατί το θέλουν,

μα είναι που αλλιώς δεν μπορούν να κάμουν ...



 όσο για το σκοτάδι ... ίσως βρίσκεται μέσα τους ... τελικά ! ~