~ Κι ας είσαι Άνθρωπος ~

Άν, άν δεν ήμουν άνθρωπος τί θα ΄θελα να είμαι;
θα ΄θελα να ΄μουν άνθρωπος  ,

κι ας πονούν οι άνθρωποι ,
κι ας λυπούνται ,
κι ας ερωτεύονται ,


κι ας πεθαίνουν οι άνθρωποι ,
είσαι τυχερός που είσαι
Άνθρωπος,


όμως θα συνεχίσεις να ζηλεύεις τους ανθρώπους
κι ας είσαι άνθρωπος


ΥΓ: όσο υπάρχουν άνθρωποι ελπίζω ~

~ Mόνικα ~

~Ταξίδι ορίζω τ'όνειρο που μεθάει με νοσταλγία και ζαλίζει τις αισθήσεις ...
χάνεις τη σκέψη σου κι όμως νιώθεις νηφάλιος...
είναι επειδή κλείνεις τα μάτια και πηγαίνεις εκεί που λαχταράς ...
και άλλες φορές εκεί που μισείς ... 
εκεί που φοβάσαι ~ 


-Αγκάλιασα τις σιωπές.. πήρα δύναμη απο τις ανάσες της βροχής και έκανα μια βουτιά στο κενό.... και κατέβαινα ...κατέβαινα ...με μια τροχισμένη σκέψη χορεύοντας ... κλίμακα θανάτου ο Έρως ... όταν ρωτησα γιατί ... αρνήθηκαν οι φόβοι να απαντήσουν ...δείλιασαν απο την ηχώ της σιγής ...-

 -Για τους Έρωτες λοιπόν..για αυτούς που τρελαίνουν τις αισθήσεις και παραπλανούν τις αναμνήσεις..για αυτούς τους έρωτες που σε πείθουν πως δεν θα σε πληγώσουν.. -

~ Ο Χρόνος~

~ Το γρύλισμα της νύχτας kοπίδι 
στου μυαλού τις στροφές

 χαρακωμμένο ένα όνειρο 
κλέφτηκε ένα άστρο 

Ξεσπάει ένα μπουρίνι
χάδι στου χαμένου ονείρου την αιχμή

στριγγλίζει ο έρωτας στα βλέφαρα απάνω
οι πνοές κόρες της φυγής

στάζει η αντοχή στο έδαφος των ονείρων  
ακροβάτης στο τεντωμένο νήμα της λογικής

Ξέχασε να περάσει η Ελπίς απόψε από 'δώ~

~ Τελικά είναι οι Ψυχές μας~

Τελικά είναι οι ψυχές μας το πέπλο μας για να αντικρίζουμε τον κόσμο
κι όταν βρούμε την ψυχή μας σε άλλο σώμα 
τότε υφαίνουμε καινούρια πέπλα
πιο μεγάλα και φανταχτερά για να χωρούν τα όνειρα των ψυχών 
και όταν πάλι χάνουμε την ψυχή μας σκίζονται τα πέπλα,
χαρακώνονται οι αναμνήσεις
και τα όνειρα βουρκώνουν ...
τότε πεθαίνουμε για λίγο ...
για λίγο μονάχα ...
μέχρι να βρούμε άλλες ψυχές να παιδεύουμε. . .

~ Είμαστε κάτι ~

Είμαστε κάτι καδένες φθαρμένες 
καλά κουλουριασμένες μέσα στα συρτάρια της λογικής 
μα κι αυτή η φυλακή 
εμάς ελευθερία μας φαντάζει 

Είμαστε κάτι σοφό , πανούργο , δυνατό 
τα πάθη πιστά ακολουθώ 
μα με Σοφία δεν χορταίνει η ψυχή μας 
μόναχα με τα απωθημένα το κορμί μας 

Είμαστε κάτι Σιωπές ...
σε τούτο τον κόσμο του Διαλόγου , του Λόγου 
ίσως και να είμαστε οι φωνές όσων σιωπούν 

Είμαστε η αρχή του τέλους ...
Είμαστε το τέλος της αρχής ...
ΔΕΝ είμαστε κάτι , είμαστε σίγουρα  ΠΟΛΛΑ ~

~ Ό,τι ... είναι ποίηση ~

Τα λουλούδια
τα βουνά
τα σπίτια των ανθρώπων
τα σπήλαια των προγόνων
τα παρά8υρα που βλέπουν την μέρα και την νύχτα να αγκαλιάζονται ...

οι δρόμοι που καταλαβαίνουν πια το κουρασμένο βάδισμα των ανθρώπων
τα μνημεία που κοβαλάνε την ιστορία
 τα βιβλία που κρύβουν γνωμικά

τα μάτια που φανερώνουν την θλίψη ή την γαλήνη της ψυχής
τα χέρια που σ'αγγίζουν (!)
ένας διάλογος που σε ωφελεί
μια σκέψη που σε γοητεύει
μια πράξη που μπορεί να σε ενοχλεί

τα χαμόγελα
οι ήχοι και οι μελωδίες που θα ακούσεις
ή ο 8όρυβος ενός αυτοκινήτου που 8α σε τρομάξει...

το κλάμα και η απόγνωση
μια κουβέντα παρηγορητική
μια διαδρομή και ενα ταξίδι

κάποιοι στίχοι που σε πεί8ουν και σε συγκινούν
η ποίηση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο στο νού των ανθρώπων απλά κοίταξε πίσω απ' τις λέξεις . . .  Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΚΟΥΜΕ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ~

~Hair~

~ ΑΥΤΟΧΕΙΡ ~

Τα μάτια της είχαν βουρκώσει

απ'τα χείλη της οι λέξεις έβγαιναν λιπόσαρκες

τα μαύρα μαλλιά της ατημέλητα

ο αέρας τους έδινε μια τάση αεικινησίας

κι'ομως είχε μείνει μονάχα η σάρκα της

το δέρμα της είχε ασπρίσει ασυνήθιστα !

Κάποιες φορές το βλέμμα της χανόταν στη θέα του

είχε να φάει μήνες...

λιγομίλητη

το χαμόγελό της είχε σβήσει ...

η αντοχή είχε σαπίσει

η ελπίδα είχε γονατίσει μπροστά στα πάθια της

μονάχη στα σκοτεινά της όνειρα

η ψυχή της έπαψε να πάλεται στις νότες του σκότους 

η σκέψη την εγκλώβισε

δεν άντεξε τον πόνο

την αφόπλισε η απώλεια

ένα σκληρό χοντρό σκοινί

στόλιζε τώρα τον λαιμό της

ντυμένη στα λευκά

άφησε πίσω την ζωή ...

η τελευταία της πνοή αφαίθηκε στα χέρια του ουρανού ~

~ Σκοτεινό βλέμμα ~