~Αισθήματα~

Τα μεγάλα μου αισθήματα μη τυχόν στριμώξεις στην καρδιά σου, φταίω και εγώ που επιμένω κι ορίζω στον εαυτό μου πως τα πάντα καταφέρνω σε σχέση με σένα, κι έχω ανάγκη να τα καταφέρνω, γύρω απο τους καρπούς σου θα κρεμάσω όλες μου τις ελπίδες, προς τα πού θα με πάς, θα με κρατάς με τις σιωπές σου ραμμενες στις απαντήσεις που μου δίνεις, πόσες υποθέσεις να θέσεις σε θέση βολής, σε σημαδεύω, δεν με ενδιαφέρει ποιος ήσουν πριν, μα ποιός έγινες μαζί μου, να σαι ελεύθερος στο μαζί, κάθε σου τρόπος με αφήνει να επιλέγω μόνο εσένα κι είναι η άφεση τόσο διαλεχτη δίχως αποχωρισμό, δοσμένη και στους δύο...

~ Δια / Μέρισμα ~

~ Μερικές φορές μερίζω την επιθυμία μέσα μου,

λίγες καταφέρνω να ισιώνω το περίγραμμα με το παρκέ, 

όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι που πάσχω από μερικούς ψυχαναγκασμούς,

 

τότες ξεχωρίζω στις κορνίζες τα πρόσωπα, τις προθέσεις και διαθέσεις τους,

μερίζω τους ανθρώπους μου,

τους κονταίνω, 

τους μακραίνω, 

έτσι προικίζω τους κόπους μου, 

δεν τους θέλω στα μέτρα μου,

κάνω γόρδιους δεσμούς τους πόνους μου, 

σε δουλειά να βρισκόμαστε...

μερικές φορές ακόμα πλήττω. ~ 

~ Προηγούμενες Ζωές ~

Τόση πίκρα δεσμευμένη σε μια δέσμη βλεμμάτων
τα περισσότερα κοινά,

κάπως μερεύει μέσα στην σαρκοφάγο η απόγνωση,
θρηνεί με μια πάγια κραυγή που υποκύπτει με τον χρόνο στον απόηχό της,
τόσες φορές σε θέλησα,
 σε κάθε ύστερα,
 έρχεται η πίεση,
αισθάνομαι την σύμπτυξη των πάντων μέσα μου,
φτάνει ως τον λαιμό και γίνεται ένα με το σάλιο μου,
για την χώνεψη αυτών
μιλήστε ή σωπάστε νύν και αεί
των αγώνων αντοχής,
τείνει να γίνει συνήθεια
όπως ο απογευματινός καφές,
τον νιώθω ζεστό ανάμεσα στα χέρια μου,
η θερμότητα διαπερνά το απαλό μου δέρμα
και οι φλέβες γευματίζουν χρώμα,
τις βλέπω να φουσκώνουν,
το ακάθαρτο αίμα χύνεται μέσα τους
 καθώς το σώμα χαλαρώνει για την απόλαυση του γλυκύτατου μεσημεριού,
μια ρουφηξιά του και νιώθω την καθαρότητα της καύσης.
όπως ακριβώς το πρώτο φιλί ενός ανεκπλήρωτου έρωτα,
τείνει να γίνει αλήθεια λόγω τάσης,
στις διατάσεις ψυχής διασταυρώνονται προηγούμενες ζωές,
κάθε άνθρωπος και μια ζωή να ζήσεις μαζί του,
για φαντάσου ... πόσες φορές πεθαίνουμε και γεννιόμαστε !

~ Εκδιδόμενη ~

~ Έσκασε στα χείλη μου ένα ανθισμένο χαμόγελο,

θαρρώ πως ήταν από κείνα που 'χα καιρό τώρα λησμονήσει,

σκαρφάλωνε την ραχοκοκαλιά μου ο δείκτης νυχτός,

 ψιλαφίζοντας τα δεύτερα του χρόνου γυρίσματα,

εμείς παλεύουμε να σηκώσουμε τον πόνο μας πιο ψηλά στους ώμους 

τις ώρες που βραδιάζει,

κι αν καμιά αγκαλιά πού και πού μας ξελογιάζει,

κι αν προτιμούμε να αφηνόμαστε σε ξένα χέρια,

κι αν στάζουν οι λέξεις αφηρημένους συμβιβασμούς, 

δεν τίθεται  θέμα πορνείας της ψυχής μας,

αναλώσιμα τρεκλίσματα είναι,

 

τέτοια που ψιθυρίζουν την άνοια της Εποχής,

την άγνοια των όσων ξέρουν καλά,

γυμνές τολμούν να στέκουν όλες οι Αλήθειες,

και πάλι συγχωρούνται για αυτήν τους την φανέρωση,

δεν είναι άλλο παρά γυναίκες δεμένες πάνω στην ζωή τους,

με μια αρχαία κλητική προτροπή ''γύναι'' να έρχεται σε αντιπαράθεση

 με την προστακτική αξία του νεολογισμού '' γίνε κείνο που ποθείς'' 

 κι αν είναι μέσα σου γινομένο,

τότε θα πετύχεις ~ 

~ Οι Μέρες του Φωτός ~

~ Απόψε έσβησες όλα τα προηγούμενα αγγίγματα

που είχαν πληγιάσει τους πόρους μου,

έδιωξες όλες εκείνες τις ανεξίτηλες ανάσες

 που είχαν καρφωθεί πάνω στο στήθος μου ως τώρα,

κι αυτό για να ανθίσεις στην θέση τους κομμένες,

έθεσες στις κορυφές τις τρομερές μου αποδράσεις,

μα για να χάσεις ούτε λόγος,

με σημαδεύεις,

το φώς τείνει το βέλος στο σκοτάδι,

με τόλμη,

μόνο μια ακτίνα απόσταση,

κι αν δεν βγείς εσύ στο φώς, θα 'ρθω εγώ στο σκοτάδι ~

~ Φινάλε ~

Το τέλος είναι μια λέξη σταυρωμένη,

ήδη το κατάλαβα από το πρώτο της γράμμα ''Τάφ'',

κουβαλάει κι αυτό τον δικό του σταυρό,

μου φαίνεται περίεργο να ναι ουδέτερο

το τέρμα κάποιων ανθρώπων,

γνωρίζω μερικούς που δεν τους ταιριάζει 

να χουν τέλος ουδέτερου γένους,

ακόμα και εκείνο το Έψιλον,

γυρνάει περιφρονητικά την πλάτη του στην αρχή,

τονιζόμενο βιάζεται να αποτελειώσει την λέξη,

γίνεται λοιπόν να ναι σκέλος αιωνιότητας στην μια φορά που ζούμε,

εγώ βλέπω παράλυτους πολλούς να τριγυρνούν στους κύκλους μου

 που έχουν βάλει λυτούς και δεμένους πίσω και μπρός τους,

φοβούμενοι αυτή την μονάδα της ύπαρξης, 

πίσω τους λυτούς για προστασία και μπροστά τους δεμένους για μόστρα, 

ετούτη η λέξη έχει σίγμα τελικό για φινάλε

 κι είναι ειρωνικό πολύ σαν είσαι το περιεχόμενο,

να καταλήγεις στον εαυτό σου

~ Ευθανασία ~

~ Έχω κρεμάσει το πάθος και η εκπνοή του είναι καπνός,
είχα μπρός μου τόσες νέες μέρες τόσα γοητευτικά αύριο,
έμενα σε χρόνους παρελθοντικούς όχι γιατί ήταν γιορτινοί,
ή βολικοί μα γιατί είχα ανάγκη να ταυτίζω το τώρα με ένα πεπραγμένο,
δεν ήσουν πεπρωμένο μου εσύ,
όχι γιατί δεν μου άξιζες αλλά ήσουν ίλιγγος,
ζαλάδα από κείνες που κι η θάλασσα ξερνάει,
σήμερα είμαι κύμα και τότε που ήμουν σταγόνα σε ταξίδευα,
κι η αύρα μου κυλούσε μέσα σου,
ιδρώτας καυτός με παγωμένα χέρια,
σήμερα είμαι κύμα κι η αλμύρα μου είναι απ' το δάκρυ,
το' βαλα σκοπό σε άλλες θάλασσες να τραγουδήσω τη μελωδία του ουρανού,
εκείνου που βλέπει όλες τις προδοσίες των ανθρώπων με ήλιο ή φεγγάρι ,
δόσεις θνητότητας ή θνησιμότητας ,
παραδόσεις εαυτών σε αυτοπαθητικές ενέργειες,
καμία ερμηνεία,
μόνο ταξίδευα ~