~ Άρνηση ~

~Στην μεριά που κοιμόσουν βρήκα όλα τα δάκρυα κρυμμένα,

κι ήταν τόσο δύσκολο για μένα να στα κάνω γέλιο,

τέντωσα ο,τι πιο σκοτεινό δικό σου, το διαμέλισα,

και βρέθηκες πιο αδύναμος,

πώς να φανταστώ πως εκείνο που με κόπο φώτιζα,

 εσύ πάλι το έκανες δικό σου...~

~ Δάνειο Ψυχής ~

                                                                 

                                                                    ~

Η ορμή μου για σένα καταπνίγει κάθε εναρμονισμένο με εμένα εαυτό μου

είμαι δεμένη με ένα σωρό αντίγραφά σου 

φέρε πίσω όσα απο μένα πήρες και ύστερα ξερίζωσες τα βάθη τους

φέρτα  μου τις πληγές μου να μπαλώσω με ένα νέο πέταγμα

 ένας τώρα τρόπος μου απομένει 

ένας τόπος να κυλλίσω όσα σφίγγουν την καρδιά μου  

ένας χρόνος να γυρίσω λίγο πρίν διαγράψω το τέλος

πρόσεξε τα σημεία απάνω στο κορμί μου 

πλασμένα από δικό μου θεό θά ναι

~

                                                                

~ Θ_Ήττα ~

~ Θα ναι που οι κύκλοι δεν γνωρίζουν από γωνίες,

στο κέντρο τους βρίσκεται μία τελεία...

άνω τελεία και κόμα ,

είναι για όταν πέφτει σε κώμα η επαφή, 

για εκείνη την στιγμή που διαρκεί στη βιασύνη του πόνου, 

οι κύκλοι αποφεύγουν τις μοίρες,

αν και μέσα τους κλείνουν την πληρότητα της επερχόμενης μέτρησης, 

μια αναμέτρηση με δείκτη επιβίωσης το θαυμαστικό στις απαντήσεις,

μια ακτίνα διαπερνά το επίπεδο κάθε κύκλου, 

ώσπου να σχηματίσει μια γωνία με το πεπρωμένο 

τότε αρχίζει το ταξίδι με ταχύτητα φωτός  

 τότε φτάνει ανάποδα να αντικρίζει κανείς τον ουρανό 

απ τον πάτο του καθρεύτη του  ! ~

~ Έλειπες / Ελλιπές ~

~έχω λίγη ακόμη δύναμη μέσα μου

 τόση για να σε σκοτώσω

κι ύστερα να μου μείνει ελάχιστη 

ίσα ίσα τα κομμάτια μου να σύρω μέχρι το μαξιλάρι

έχω ακόμη λίγη δύναμη 

τόση που σε σκοτώνω κάθε βράδυ μέσα μου

και είναι από τις πιο απολαυστικές δολοφονίες 

να αυτοκτονείς σε ένα κυνήγι εκ προμελέτης

σε σκοτώνω με τί  δύνα_μη μη σου τύχει να σφαγιάσεις εκείνα

 που σε έκαναν να σφραγίζεις με τα λακάκια σου την ευτυχία ! ~ 

~ Προτεραιότητα ~

~ Είδες έλλειψη στην κίνηση,

ανεπάρκεια στην πρόθεση,

και ένα σακατεμένο κίνητρο,

από κείνα που σε κάνουν να προσπαθείς για λίγο,

ίσα τους χτύπους της καρδιάς σου να αυξήσεις,

 ίσα να πείς πως άγγιξες τον στόχο,

τί και αν δεν έχεις σημάδι  

Eίδες πληρότητα στην σκέψη,

σε παραξένεψε η γεμάτη αντίληψη η πολλαπλότητα της όψης,

πληρότητα σε εκείνο, στο άλλο, σε κάθε που με τί ρωτούσα για να μάθω,

μα πές μου ποιά είδες πρώτα ;

γιατί η έλλειψη προσφέρει οίκτο ενώ η πληρότητα θαυμασμό,

γιατί όταν γίνει ο έρωτας οίκτος , παύει. ~

~ Εντός Εκτός Άν επί τα Αυτά ~

~ Eντός επί τα αυτά των εαυτών τους μέσω γενικών συμπτώσεων που πασπαλίζουν το σαβουάρ βιβρ αφού περιαυτολογήσουν,

των αυτών των ίδιων με τους όχι μερικούς που καταχειροκροτήθηκαν και δεν κρατήθηκαν από τα διαστήματα ανάμεσα στα παλαμάκια για να κρίνουν τις μεγαλόστομες ακινησίες τους,

των σε αυτούς που ξέχασαν στην άνοδο να βοηθήσουν,

των με αυτούς που κομμάτι ήταν και ξεκόλλησαν για να κολλήσουν τις αφίσες της επανάστασης, της αντίστασης, της περίστασης,

της φόρμας απομακρύνομαι και ένα γίνομαι με εκείνα,

Εκτός επί τα αυτά των εκείνων που αναμοχλεύουν συζητήσεις
 του ''τί να ζήσεις για να πείς πως ζείς; ''

των εκείνων των μικρών στο μεροκάματο μα μεγάλων στα έσοδα στιγμών, λυγμών και πόνων,

των αυτών τα δάκρυα για ''τα δικά μας'' των πολλών που χάθηκαν και διασχίζουν με μια χούφτα γής
στο χέρι της καρδιάς τον πόλεμο,

αυτό το λέν' ζωή δοσμένη από θεό !

των μέν , των δέ , των μή , των δεν

των εκείνων, των αυτών, και ίδιων που ίδιοι θα μένουν αλλάζοντας

Εντός Εκτός Άν επί τα Αυτά ~

~ Τό μέτρημα ~

~Το μέτρημα με ένα τσιγάρο στο αριστερό φτερό της βραδιάς

λήγει η πεσμένη στα χαλίκια διάθεση

 κατρακύλισμα στο προτελευταίο σκαλί

τα τακούνια την βόλεψαν σε μία άγνωστη στάση περιήγησης

οι κούνιες τραβούσαν με μανία τον ουρανό πιο κοντά στο παιδί

 κι εκείνα τα χεράκια είχαν για οδηγό

ελευθερίας κάτι σκουριασμένες αλυσίδες ασφαλείας ανάμεσά τους

σκηνές λαθραίων αυτόφωτων

για μια ακόμη παράσταση του τώρα

Ένα, Δύο ... παρακάτω εκείνο το παιδί δεν ήθελε να μετρά

Ένα Δύο

Τρία γράμματα η κάθε μετάβαση και είχε ήδη βρεθεί στην επόμενη σκέψη
ψήλωσε η βραδιά

μάκριναν οι άνθρωποι του Δύο

ο ένας κι ο άλλος , ο ένας κι ο καθένας

Τέσσερις και βρέθηκε το μέτρημα έναν κύκλο εποχής να έχει διανύσει

πώς τα κατάφερε εκείνο το παιδί

που δεν ήθελε να περπατήσει με κούνημα περίτεχνο και νάζι
που δεν ήθελε να μετρηθεί

το βράδυ στις Πέντε το είδα να μετρά τους ανθρώπους

στο ένα του χέρι σε μία διά-πλαση

δίχως τελειωμό


εκείνο το παιδί με δεκαοκτώ φιλιά Αγγέλων ~

~ Δυό Κύματα ~

~Βρήκα στις προτροπές...έλλειψη 

και μια μεγάλη απορία για όσα δεν έκαναν και για όσα

δεν ξέχασαν ποτέ..

έριξε εκείνος τις αγκαλιές σε μια χούφτα ήλιο

Και γέμισε σκιές η κίνηση

έκλεψε από κάνα δυό σώματα ευχαρίστηση

έκλαψε σε λάθος όνειρα ακουμπώντας τα φτερά του … κι ύστερα αναρωτήθηκε

Εκτροπή ή πηγαία κατάληξη

Κι ανασηκώθηκε στις μύτες των βλεφάρων 

μήπως ξεθαρέψει η ανάμνηση και

Κορδωθεί  αναμεσα στη τραχιά επιφάνεια της νύξης

μες της άνοιξης το καταχείμωνο προβάδισμα θα λείψεις

κόλλησε με μια περιποιημένη γραμματοσειρά ‘’ανοίξαμε και σας περιμένουμε ‘’

έξω από το ψευδόκοσμο και λούφαρε κανακεύοντας τις Κυρίες σκέψεις 

που στο διάβα τους άφηναν ένα τριαντάφυλλο κάθε πέταλο κι ένας αιώνας

όχι από κείνους που μέσα τους κουρνιάζουν Αγάπες 

του ''για πές σημερα πόσο τοις εκατό μ’αγαπάς ;''

 αιώνας που ανάμεσα στα γράμματα της λέξης σ’αγαπάω 

βάραινε η σιωπή και ο σεβασμός η άμετρη εμπιστοσύνη και η μάχη του μαζί

κι ήταν δύσκολο το ένα από δυό …

κι όμως γινόταν το ένα στρόγγυλο 

και έπαιρνε σάρκα η Αγάπη … 

ήταν κύκλος

των κατά τα άλλα γελασμένων γελαστών  υπαινιγμών του για πάντα

κι ήξερα δυό που ποτέ δεν είπαν σ'αγαπώ κι έζησαν μαζί μα χώρια… ~ 

~ Η χώρα των Θαυμάτων ~

Σκαλισμένο το φώς στις λακούβες του κορμιού σου,
Φυλάκισες σημάδια αστερισμών μέσα σου,
Δεν κράτησες τον λόγο σου, 
Μου ‘ πες μαζί θα ταξιδεύουμε, 
Μες σ’ αυτήν την σκέψη, 
Και μ’ άφησες μόνο, 
με τελείες πολλές να σχηματίζω διχασμούς,
σε κράτησα κοντά μου… 

Τόσο σφιχτά δεμένο απάνω μου

άφηνες τις ιδέες σου απάνω στο κορμί μου

Το χρώμα της ψυχής σου λεηλάτησε μία μία τις απολήξεις μου

Βρήκα την πλευρά σου σε μια γωνιά του ουρανού

Από κείνες που σε οδηγούν σε μαύρες τρύπες

Σε κύκλωπες, σε τέρατα, στην χώρα του ποτέ

Και έγινα Αλίκη

Και καθώς σε είχα κολλημένο απάνω μου

δε με ένοιαξε να λύσω την ύπαρξή μου στο σκοτάδι

σε εκείνο που θα σε συναντούσα

κι αν ο καιρός πολύ με άλλαξε έχω  μια εποχή μέσα μου

θα σου θυμίσει την μελαγχολία

εκείνη την αδάμαστη φυλή που κυλούσε μες το αίμα μου και τότε

σε μέτρησα όταν ήσουν μόνος

κι όταν ήσουν διπλός πιο ελαφρύς μου βγήκες

όχι στο άθροισμα μα στην ιδέα ~ 

~ Θ' άλλασ(σ)ες ~

~ Την θυμάμαι καλά …

Eίχε καρφωμένη μια γαλάζια θάλασσα στο στήθος

Μια γαλάζια θάλασσα συντονισμένη αρμονικά με τις χιλιάδες ανάσες της

Χιλιάδες ήταν… κι όμως ήταν μετρημένες

Σκόρπιες στον λιγοστό αέρα γύρω της …

Ανάγκες σκλήθρες ζουπιγμένες στα βράχια του στέρνου της

Κι εκείνες οι αμμουδιές  με τα μικρά κοχύλια αγγίγματα

άπλωναν τις πατημασιές των ανθρώπων απάνω στο δέρμα της…

Τόσο ανάλαφρα βαλμένες απάνω της …

Κι εκείνες τις φορές … που δεν φορούσε στον λαιμό της την γαλάζια πέτρα …

είχε ακόμα κι εκείνες τις φορές

γαλάζιες θάλασσες στο στήθος …  ~ 

~ Λυκαινίδαι ~

Λέγε λοιπόν πόσα του έδωσες για να μας κάνει την ζωή μπουρδέλο

Θέλω να ξέρω  πόσα

Ο δισταγμός σου ήταν  το πολύ ή το περισσότερο

έτσι για να ξέρω δηλαδή πόσο βάρυναν μέσα σου

Τα δάκρια που δεν πρόφτασα να αφήσω να φανούν

Μήπως και σε άβολη θέση σταθεί η ύπαρξή σου πλάι μου

Απέναντι μου μάλλον

εκεί βρισκόσουν τόσο καιρό και εγώ ο ηλίθιος που νόμιζα πως μαζί

γατζωθήκαμε από τις  όμοιες παρορμήσεις

τις βόλτες, τα ταξίδια,  τα χάδια, τα όνειρα

Λέγε πόσα μου δίνεις  …

Πόσα έδωσες στον  εαυτό σου για να θυμάται

Να αισθάνεται

σε ανατρέφεις μέσα στο σάπιο σύστημα

εγώ είμαι εδώ δεν το καταλαβαίνεις

θέλω τόσο να σε τραβήξω από τα τόσα σκατά

ποτέ δεν μ'άφησες

προσποιήσεις δουλικές και πολλαπλές

στοιχειώνουν όλες τις προσπάθειες

σφινώνουν στα κίνητρα

και ρουφούν ό,τι καλό είδα σε 'σένα

'ο,τι καλό ήθελα να δώ …

ό,τι καλό

ό,τι…

~ Όλα οσα αγαπώ τα βρήκα σε σένα και σύ τίποτα δεν μπορείς να μου δώσεις …~ 

~ Έψιλον ~

//Στροφή κόρης πρός μακρινή διόραση 
Δίπλα μου ! //

~Ένιωσα το ξίφος να τρυπάει το λεπτό στρώμα του αέρα,

με αργή σχεδόν διακριτή κίνηση, 

διαπερνά ένα-ένα τα ηχητικά μου σύνολα, 

Ω! επιφώνημα βολής και σήψης,

πόσο λίγο ήξεραν πως είμαι φτιαγμένη,

 από λίγο ουρανό και δυό κύματα,

το ένα με ξέβραζε στην στεριά, 

και τ'άλλο ...

τ'άλλο μου άπλωνε λευκό πανί,

για ν'αγναντεύω τον ορίζοντα, 

κι είχα εκείνο το λευκό πανί,

να με σκεπάζει απ'την ψύχρα ...

ήμουν βέβαιη ...

δεν ευθυνόταν ο ήλιος, η σελήνη , ο αγέρας, 

ήταν το ψυχικό πλέγμα ενός,

εκείνο με παγίδευε στις ψυχρές μου αποστάσεις, 

σ'εκείνες τις στάσεις ανύποπτης παραξενιάς και δυσφορίας,

σ'εκείνες τις τάσεις φυγής, 




Πόσο λίγο το μπλέ μου για το τόσο σκοτάδι εδώ πάνω ...~

Ελπίδα

~ Άγνωστος Χ~

~ Αόρατες οι ευθείες ... και με ζαλίζουν τόσο οι φτιαγμένες στροφές σου ~

--δεν σταματάει ...
διαρκεί και αρκεί ,

ένα χαμόγελο σε δυό περαστικούς ,
περίεργοι μές την αδιαφορία τους,
 όπως πάντα
άνοιξε την πόρτα βιαστικά ...
ξέχασε τα κλειδιά πάνω της...
δεν πρέπει να έκλεισε πίσω της..

κοίτα ! ο χρόνος σταματάει !
θα τον κάνω εγώ να σταματήσει ...

--

άνοιξε τα μάτια της...
ένας ενοχλητικός θόρυβος
σαν μετρητής ηθικής σκέφτηκε
ζαλισμένη
έστρεψε το βλέμμα
έξω απο τον θάλαμο
εκείνος ...
 ευθύς , άλλοτε κάθετος ,
μές το κυκλικό κελί του
επαναλάμβανε την δίχως παύση κίνηση του ...


-- διαρκεί ... ακόμα και 'κεί ! ~

~ Η Υπόθεση λανθάνει στην Παράταση ~

~
ήταν κάποτε ένα σκοτάδι,

μές το φώς ζούσε,

με αχτίδες ντυνόταν,

γιατί πολλοί το φοβούνταν,

κι όταν έπεφταν τα πέπλα της νύχτας,

απάνω στο βλέμμα των ανθρώπων,

το σκοτάδι έφτιαχνε με το φώς του σκιές,

για να βλέπουν οι άνθρωποι

την δική τους αλήθεια,

κι από τότε οι άνθρωποι τις νύχτες,

δεν κρύβονται απ' τον εαυτό τους,

όχι γιατί το θέλουν,

μα είναι που αλλιώς δεν μπορούν να κάμουν ...



 όσο για το σκοτάδι ... ίσως βρίσκεται μέσα τους ... τελικά ! ~ 

~ Πόλις ~

Ανάσες ... σαν να χρωματίζουν τον αέρα...

 ανάσες,

 ... μια σιγανή μουσική στους πλακόστρωτους δρόμους

 μοιάζει απάτητη η γή ...πολυφορεμένη η παρουσία ...

 έπρεπε να φεύγει ο όποιος γρήγορα ...

και μέναν οι δρόμοι μόνοι ...μόνοι και άδειοι ασφικτικώς...

τόση μοναξιά ανάμεσα σε τόσες ανάσες....

έψαχνα κάπου για να πιάσω την ανάσα την δικιά μου, 

τρεμόπαιζαν τα λαμπάκια

 σαν να προσπαθούσαν οι άνθρωποι να φωτίσουν τα πιό βαθιά τους σκοτάδια

...χαμόγελα λίγα και σκόρπια...

κοίταξα ψηλά... δυό μεγάλα κτίρια εσωτερικώς ημιφωτισμένα

 κρατούσαν συντροφιά στους άστεγους

 που ακουμπούσαν το κεφάλι στην κόχη μιας γωνιάς

 και κοιμούνταν τον ύπνο μιας μέρας...τυχαίας και επαναλαμβανόμενης...

κοίταξα δίπλα μου ...

 τύλιξα το χέρι μου στο μανίκι της λευκής της ζακέτας και προχώρησα ... 

χαθήκαμε ανάμεσα σε τόσες εισπνοές,

αλλά η πόλη είχε φυσίξει δυό φορές,

 μέσα από μένα και σένα.~