Θα υπάρξουν μέρες για να ζήσεις

 Θα υπάρξουν μέρες για να ζήσεις

μην άγχεσαι

και στα χει φυλάξει ο καιρός όλα

Ένα προς ένα το χάδι

μια προς μια την λύπη

Κι αν είσαι νέος πολύ, 

αναποφασιστος και απέραντος

κι αν στο πατρικό σου σπίτι το παιδικό δωμάτιο δεν έχει ανακανιστει με την ενήλικη φιγούρα σου καλά καλά

Μην άγχεσαι διότι έχεις μέλλον...

μόνο που παρελθόν δεν έχεις πολύ

για αυτό κοίτα πίσω σου να αφήσεις κάτι

κάτι δικό σου, όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας, αλλά της ιδέας 

κι έτσι μεγάλος πολύ, αποφασμενος και συνειδητά μικρός 

στο πατρικό σου σπίτι

στο παιδικό σου δωμάτιο

Όπου τρώει η υγρασία τους τοίχους

η υπερήλικη μορφή σου, 

τα παιδικά σου όνειρα

θα κοιτάζει γλυκά, 

υπήρξαν μέρες για να ζήσεις,

θα δικαιολογείς τον εαυτό σου, 

σε μια τελευταία παράκληση για ανακαίνιση,

Σε μια τελευταία στιγμή για να ζήσεις όπως θελήσεις. 

~ Ο Τονισμός ~

 Πού θα μπουν οι τελείες; 

κάποτε ίσως υπήρξαν τόνοι

συναισθημάτων

παραισθησεων πως τάχα

σε φιλουσα με λαχτάρα, 

κι έλεγα στον εαυτό μου, 

ας μείνει λίγο ακόμα, 

γιατί πάντα απαντάω

χωρίς να με ρωτάς, 

γιατί απορώ

πως μπορεί να αγαπηθεί κανείς έτσι, 

πού τονίζονται τα σαγαπω

όταν τα εννοούν οι άνθρωποι, 

όταν σκευρωνουν ανάμεσα στα δόντια

κάτω από τις γλώσσες, 

Πού βάζουμε τις τελείες

Που υπήρξαν τόνοι

στα πιο σπουδαία

Σ αγαπάω, 

δεν άντεξαν τέτοια βάρη 

οι απαιδευτες καρδιές

για αυτό και άτονα οι πιο πολλοί, 

αφήνουν τα Σαγαπω να αυτοκτονούν

από τα στόματα τους. 

Συστάσεις

 Ένιωσα έλα λεπτεπιλεπτο τσίμπημα στην μέση μου

το πλήθος παρελυε τα αντανακλαστικα μου

Σε κοιτάζω ώρα πολλή μέσα στα Μάτια

Λες και ψάχνω πατρίδα και στεριά, τόσο βαθιά έφτασα που άρπαξα τα δάκρυα,

τις κατάπια τις λύπες σου,

για τις δικές μου θα σου πω άλλη ώρα°

-Γιατί με έφερες εδω; 

-Γιατί ότι αγαπώ το συστήνω στην θάλασσα...

~ Αναφορές ~

~ όποιος μπορεί να αγαπάει
έχει διαπρέψει σε όλες τις τέχνες
αφού με υψηλή αισθητική 
έχει αρνηθεί τον εαυτό του
αποδεχόμενος την ατέλεια του
να τον συγχωρεί 
που δεν τολμά να αγαπήσει λίγο παραπάνω ~

~Ρυτίδα~

Σταματούν τα ποτάμια στις χούφτες των ματιών μου

δεν θέλουν να δακρύσουν

το νωπό δέρμα μου

να αποχωριστούν τις λύπες

που τα καθιστούν δεμμένα

με τις αλήθειες της καρδιάς

έτσι κι αλλιώς

είτε ο άνθρωπος κλάψει από χαρά

είτε από θρήνο

η αλμύρα στο δάκρυ

παραμένει αμετακίνητη

η ουσία μας

αλατισμένη

σαν πληγή ανοιχτή

σε εποχή πνεύματος επουλωμένη

με γάζες αυταπάτες

είδος προς εξαφάνιση

η πίστη

το θάρρος

κι η πατρίδα

μια ρυτίδα της ιστορίας

γερνάει τις επόμενες γενιές

κρίνομαι για αυτά που δεν έχω

κι ούτε θα αποχτήσω

γιατί δεν τα θέλησα αρκετά

πληρώνω νοίκι

στο κορμί μου

γιατί μπορώ να το δώ

και να τ αγγίζω

πιάνω χώρο

αρκετό για να μαι πολίτης

κ πωλητής του εαυτού μου

μπρός αγοράστε

κι εξαγοράστε με

μονάχα ο,τι βλέπετε

αυτή την φορά

την τρίτη στην ιστορία

δεν υπάρχει ψυχή να σώσει

για να σωθεί

~Ανδρομέδα~

~Τερματικός σταθμός
των φιλιών είναι η γλώσσα
του σώματος 
ινδιάκες κραυγές μέσα στην καρδιά μου
ιεροί αλαλαγμοί του σύμπαντος παντός καιρού
όταν είμαι στο οπτικό σου πεδίο
τα δάχτυλά μου γυμνοί πρόγονοι 
να χορεύουν γύρω από την φωτιά σου
πρωτόπλαστες οι αισθήσεις μου 
μοιάζουν κοντά σου 
μας δόθηκε ένας κήπος 
4038 χρόνια μετά από την πρώτη ύπαρξη
 δεν θέλω να με εξορίσεις απο την πατρίδα μου
κάθε κορμί είναι μια χαμένη πατρίδα 
ένα υφαντό το δάκρυ που ξηλώνω μέχρι να σε ανταμώσω
 σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει μήλο 
μόνο λουλούδια και πεταλούδες
μικρές ευχές χνουδίζουν στον αέρα 
προσοχή στο διάκενο~

~Όχι το ίδιο~

δεν αγαπούν όλοι
το ίδιο
η ένταση του συναισθήματος
δεν μετριέται στην ακοή του σ'αγαπώ
μάλλον στην ανυπακοή των δεσμεύσεων και ανασφαλειών 
την ώρα που σε κοιτάζω
και πνίγομαι σιωπηλά
μέσα στις λέξεις
που δεν θα σου πω
αχ και να ξέρες
οτι το χέρι που σου απλώνω
δεν είναι παρά άγγιγμα σωτηρίας
δεν αγαπούν όλοι το ίδιο χαρακτηριστικό
στον σύντροφο
άνευ σαρκικού επεκτατισμού
αιρετικά σ'αγαπάω
γιατί η θρησκεία των σχέσεων είναι απάτη
κι εγώ πιστεύω πως κάπως αλλιώς μπορούν
να αγαπηθουν οι άνθρωποι και
κάπως αλλιώς να αγαπήσουν

~ Ευθύνες ~

~ Για να πάνε όλα καλά 
πρέπει πρώτα 
να χει κανείς πονέσει πολύ 
να χει αποκτήσει ανυπολόγιστη ζημιά

να μην είναι ικανές οι παρήγορες κουβέντες 
να απαλύνουν την απώλεια
χάνοντας κάποιον 
φροντίζουμε να μην αναλαμβάνουμε ευθύνες

μεγάλες ευθύνες όμως είναι 
οι προσπάθειες απαλλαγής από αυτό το βαρίδι 
στο στήθος 
ο,τι δεν μας στέρησε ο θάνατος
μας το στέρησαν 
οι επιλογές μας

κι αυτά τα καλύτερα
που μας πλησιάζουν 
μας συναντούν στις καθημερινές πράξεις

δεν είναι θέμα άλγεβρας
ο απολογισμός

όλοι ξέρουμε ποιούς έχουμε 
και ποιούς δεν είχαμε ποτέ
η παραδοχή είναι κι αυτή μια ευθύνη, 

μια εκδοχή της αυτογνωσίας ~ 

~Ένωση~

~ Κάθε κτητική αντωνυμία υπερασπίζεται 
το γεγονός πως είσαι δικός μου,
στις δίκες για την επιμέλεια των συναισθημάτων 
επιμένω να σε διεκδικώ

ισόβιες σχέσεις είναι οι όρκοι μας
τέτοιες που με κρατούν πιστή στις πρώτες λέξεις 
στο τέλος μιας δύσκολης μέρας

μπορώ ακόμα να σου μιλάω λίγο; 
 ίσα ίσα να με επαναφέρω 
στο πόσο χώρια είμαστε 
και στο πόσο κοντά μπορεί 
η απόσταση να σε φέρει
να σε φέρει σε μένα

γιατί σε χρειάζομαι
πώς να μάθω να σε ξέ αγαπώ 
οι καρποί αυτής της συνέχειας 
βρίσκονται στα χέρια σου,
στο σημείο που φιλάω πριν σε αποχωριστώ
στο μέτωπο ενός πολέμου 
που δεν έχει ξεσπάσει ακόμα

ας ξεσπάσει μια ειρήνη μέσα μας
να μπορεί να κερδίζει τα πάντα 
κι εμάς ακόμα,
 που νομίζουμε πως 
ο έρωτας είναι μάχη 

κι όταν παλεύουν τα κορμιά μας 
 θα ξέρω πως έχω υπογράψει
την σημαντικότερη συνθήκη 
με ένα μελάνι που δεν χύθηκε άδικα
στα αχαρτογράφητα μιας ένωσης

η δικής μας δεν θα θέλει να τελειώσει~

~Καιάδας~

~η αγάπη δεν έχει τερματισμό, 

είσαι αέναος δρομέας,
κι είμαι η αιώνια οδός
κυλάει με αφθονία
η τρυφερότητα
σαν ποτάμι με προορισμό το δέλτα μου
εκεί ρίχνω τις αδυναμίες μου
άλλον έναν Καιάδα φτιάχνω για σένα
γενναίε μου στρατιώτη
τέτοιον που κι Σπάρτη θρηνεί
όσους αθώους
θυσίασε
κι οι μητέρες των νεκρών δακρύων μου
στέκουν κλονισμένες
κοιτώντας τα βράχια που διαμέλισαν τα σπλάχνα τους
όμως γεννούν ακόμα καθαρά αμόλυντα αισθήματα
διατηρούν την καθαρότητα στα μάτια
ενώ τις νύχτες προσεύχονται
για τα αθώα κορμιά που δεν πρόλαβαν να πολεμήσουν
για τις γυναίκες που αγάπησαν
κι εγώ δεν με συγχωρώ
για τις φορές που δεν έκλαψα
για τα θαμμένα μου παράξενα

αν σ'αγαπήσω αυτή θα ναι η συγχώρεση
αν σ'αγαπήσω και μετά τον θάνατο
αυτή θα ναι η αιωνιότητα~

Αφιερωμένο, σε σένα... 

~Πιθανότητες~

~Δεν μου άρεσε να χάνω,
η μοναδική περίπτωση που κάπως μου άρεσε 
ήταν μαζί σου
όταν με φριχτούς πόνους στο στομάχι
 κατέληγα δίπλα σου
τα δάχτυλά σου πρόθυμα να μου εξηγήσουν 
προς τί η τόση ευχαρίστηση

προς την απελευθέρωση μετακινείς
τον καλύτερο μου εαυτό
ας μην εγκληματείς εις βάρος μου
η μόνη φυλακή στην οποία θέλω να συμμετέχω 
είναι η σιωπή σου
εκεί είμαι πάντα ασφαλής 
 μακριά από όλους
τόσο κοντά σου

όταν σε πλησιάζω τόσο
είναι επικίνδυνο και για τους δύο 
να απομακρυνθώ
σχεδόν αδύνατο

αφήνω μία πιθανότητα 
για τους δύσπιστους

αδύνατο ~

~Επιθυμίες~

~ Θα ήθελα 
οι μέρες να είναι ευτυχισμένες

οι άνθρωποι να χορεύουν στους δρόμους
και γύρω τους να χιονίζει 
έναν ήλιο λευκό

οι γυναίκες να αγαπιούνται 
αληθινά

κι όταν λές πως μ'αγαπάς 
να μου κρατάς το χέρι σαν να μαι 
η πρώτη σου αγάπη

τάζε μου την θάλασσα
τα κοχύλια 
τον αφρό

να περπατώ ξυπόλητη
πλάι σου
να με γαργαλάει το κύμα στα πόδια

και να μου ψυθιρίζεις
τα σχετικά με την  ζωή 
που μας περιμένει

κι αυτή που ζούμε
 να μην περιμένει καμία άλλη
αυτές οι μέρες είναι οι ευτυχισμένες μου~  

~ Παloveάρα ~

~Για όσο είμαι μαζί σου,
επίτρεψέ μου να αψηφώ
όλα για όσα διαφωνούμε
να σου αποκαλύπτω
τον εαυτό που μόνο μαζί μου βιώνεις
να μην έχουν σταματημό
τα φιλιά, οι εξομολογήσεις
των χεριών μου πάνω
στις ανείπωτες κουβέντες σου

να σου λέω,
πόσο όμορφη μέρα είναι σήμερα
και έξω να βρέχει
να είμαστε και οι δύο κουρασμένοι
να πέφτουμε στο κρεβάτι
έχοντας φυλάξει το πιο ζεστό βλέμμα
πριν αποφασίσουμε να ξημερώσουμε
την επόμενη μέρα
κι η επόμενη μέρα να έρχεται
να είναι πιο νέα από την προηγούμενη
κι εσύ να μην παραιτείσαι από μένα

να επιστρέφουμε στα παιδικά μας γέλια
στα πατρικά μας σπίτια,
παρά αυτή την νοσταλγία να νιώθουμε
πως στο οικογενειακό τραπέζι μία θέση είναι άδεια

να περνάμε τα σαββατοκύριακα μαζί
να μαθαίνω να σου μαγειρεύω
να σου διπλώνω τις πετσέτες του μπάνιου

να σε βλέπω να με κοιτάζεις σαν να λές
αυτήν την γυναίκα την αγαπώ
κι εγώ να μαι δική σου
παloveάρα

ελεύθερα δική σου ~

~Όπως αγαπιούνται οι πόλεις~

~σε κάθε κόσμο που ζώ σε χρειάζομαι,

ανατρέπεται η μελαγχολία μου
και τροπικά ζει η ψυχή μέσα στις πόλεις,

θα σε μάθω να αγαπάς όπως αγαπιούνται οι πόλεις
σε αργίες και τα καλοκαίρια...

όχι απ'τους τουρίστες,
αλλά από αυτούς που ακόμα δεν ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν...~

~ Αυτόν τον κόσμο ~

~κάποιον Αύγουστο θα έρθει χιόνι
και τότε θα πρέπει να μ'αγαπάς πολύ,

στις συνθέσεις του φωτός θα βρίσκει θέση το χαμόγελό σου,
τα χέρια σου καθαρά, έτοιμα να δεχθούν την προσφορά μου,

κι όταν όλοι θα συζητούν για την κλιματική αλλαγή, τις φωτιές και τις πλημμύρες,

εμένα η καρδιά μου θα χει ζήσει όλες τις καταστροφές μαζί και δεν θα με τρομάζει αυτός ο κόσμος που χαράζει~

~Θέλω να γυρίσω κοντά σου~

~Όταν έρθεις φέρε μαζι σου 
τα καλοκαίρια που κι οι δυο έχουμε χάσει

σε ευχόμουν στις κουβέντες μου με υποψηφίους αναλυτές της υπομονής μου και της βιασύνης μου,
μπροστά στους τόσους σε διάλεξα, 
δε μου μιλουσες 
άναβες το τσιγάρο σου,
έβγαινες στο μπαλκόνι,
κι ήθελα να μπορούσα 
να ακροβατήσω ανάμεσα στο σήμα της Νίκης του έρωτα σου, 
τα δικά μου σγουρά μαλλιά να μπλέκονται στα δάχτυλα σου,
 κι ύστερα να αγαπιούνται απο σένα 
στην θύμησή μου σε όποια τα βλέπεις

έτσι κι έγινε άρχισα να απαιτώ χώρο στην ζωή σου, στο κρεβάτι σου στο μυαλό σου,

δεν χωραω στην καρδιά σου, 
θέλω να μπαίνω στο κορμί σου τις αδύναμες ώρες, σε εκείνες που προσπαθείς να μου αντισταθείς, 
να κάνω μια βόλτα, να με θελήσεις και μετά να σου βρώ μια δικαιολογία, να χαθώ... 
να θέλω να γυρίσω κοντά σου
μα να περιμένω να με αναζητήσεις...~

~Φέτος το φθινόπωρο~

~φέτος το φθινόπωρο μύρισε τον Αύγουστο πάνω στα νυχτολούλουδα της γειτονιάς,

έστρωσε μια διάφανη ακτή 
στου σεντονιού σου την άκρη,

κι όλα τα χάδια που χω για σένα ανεκπλήρωτα, φυγαδεύουν τον ήχο των
κοχυλιων για να βρίσκεις θάλασσες στο μαξιλάρι απλωμένες,

έτσι ποτίζονται με αλμύρα τα δάκρια
την ώρα που κοιμάσαι~

~ Η Βάρκα ~

~Ξημερώνει στα βλέφαρα της καρδιάς μου η ανάγκη μου να σε φροντίζω,

εκείνη την ώρα της ύψωσης του αισθήματός μου για την δική σου ύπαρξη,

ένας ψαράς μαθαίνει στα ψάρια να γλιτώνουν απ'τα δύχτια που ρίχνει στην θάλασσα.

Στην γλώσσα των λιθών και των σεισμών μεταφράζει τις ρυτίδες της γής,

αυτές κυκλικά διακρίνονται στους κορμούς των δένδρων και στις φύτρες των μαλλιών μας.

Έτσι κατάλαβαν οι άνθρωποι πως είναι γένος της γής που επαγγέλει την αγάπη.

Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν τις συμπληγάδες των εκκρεμοτήτων

στις τέλειες κινήσεις του ηλιακού μας πλέγματος.

Αν είμαστε κάτι αόρατο είμαστε ανάσες,

ανάσες μπλεγμένες με τα χτυπήματα της κόκκινης ορδής

χύνεται μέσα μας τόσο αίμα σκέτη θυσία η κάθε αναπνοή,

όσο μου γίνεσαι απαραίτητος το φώς προχωράει μέσα στην καρδιά μου,

τα ψάρια δεν κατάφεραν να μάθουν κολύμπι στα δίχτυα του ψαρά,

πνιγήκαν και ο εχθρός ήταν εκτός νερού,

κι ο ψαράς απογοητευμένος ξαναρίχνει στην θάλασσα τα διδακτικά του μέσα

ελπίζοντας πως αυτή την φορά τα ψάρια θα ξεφύγουν...

Το μεσημέρι είσαι κάθετα βαλμένος πάνω απο την καρδιά μου, δυσκολέυομαι να ανασάνω

το απόγευμα μαζί με τον καφέ μου συνεχίζεις να με μετράς στις γουλιές,

ως το βράδυ δύει το κορμί σου στο φώς που μου άφησες να χω ενέχειρο

ο ερωτισμός είναι σεντόνι απλωμένο στους δείχτες αντοχής μας...

η βάρκα αναποδογύρισε, τα πεθαμένα ψάρια έπεσαν στο κύμα, ο ψαράς πνίγηκε...

ξημερώνει κι η βάρκα είναι βουτηγμένη στο δικό μου αίμα~

~ Εαρινό ~

~Ιούνιος μήνας,
δεν έχω κατεβάσει τις βαριές κουρτίνες ακόμα,
πέρα απ΄τις κουρτίνες υπάρχει ύψος και βαρύτητα,
αναπόφευκτη αυτή η πραγματικότητα όταν μένεις σε πολυκατοικίες 
με πολλά απάτητα σχεδόν χαλάκια στην εξώπορτα
να περιμένουν έναν συγκεκριμένο αριθμό παπουτσιού
με σχήμα πέλματος ρωμαικό
έχουν μαζευτεί αρκετά κοινόχρηστα αισθήματα 
καθώς οι τοίχοι πάσχουν από ηχομόνωση 
τα ψηλοτάβανα διαμερίσματα
 με τις προεξέχουσες γωνίες 
έχουν για ενοικιαστές τους φιλοξενούμενους εραστές της μιας βραδιάς
κι ύστερα μπαίνουν στο πάνω ντουλάπι όλες οι σοβαρές ανταμοιβές της μέρας μαζι 
με τα ποτηράκια του κρασιού περιμένοντας το επόμενο μεθύσι
κάθε φορά που ακούω πως  το ασανσέρ έχει κληθεί 
τραβάω απ τα βάθη της συνείδησης ένα αίτημα 
συνήθως είσαι εσύ και το αίτημα και η συνείδηση
μια βόλτα απ το ισόγειο μέχρι τον τέταρτο
πόσοι αυτοκτονούν προς τα πάνω
ο μήνας τελειώνει 
με βρίσκει σε λευκά σεντόνια 
στο αριστερό χέρι ακόμα ο Μάρτης 
μάλλον θα ναι ο μήνας της καρδιάς...~

~Περαστική~

~Λίγοι άνθρωποι με κοιτούν στα μάτια πια,

 κι όταν συμβαίνει αυτό,

ελπίζω λίγο παραπάνω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμα,

δεν τους ξέρω, ούτε θα τους μάθω,
δεν ξέρω αν θέλω κιόλας,

 μου φτάνει που με κοιτούν,
θα γυρεύω ύστερα ώρα πολλή

κάποιον ξένο να μου προσφέρει μια υποψία γνωριμίας και συμπάθειας

κανένας δεν θα βρεθεί τόσο σύντομα

είναι γραφτή η καθυστέρηση για τον επόμενο

κι εγώ συνεχίζω την διαδρομή έχοντας μιαν ελπίδα ακόμα κρατημένη

στην στάση του λεωφορείου

κάποιος κορνάρει και χάνω λέξεις...~

~ Μαύρες Τρύπες ~

~ Μη λυπάσαι πολύ,

ο άνθρωπος μένει ανικανοποίητος

και δεν ευτυχεί ποτέ•

Άνθρωπος και ευτυχία είναι δύο ουσιαστικά,

πολύ ουσιαστικά,

ευτυχία υπάρχει μέσα στην ευτυχία

και άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο,

έξω απο αυτά τίποτε δεν υπάρχει,

το καθένα τρώγει τον εαυτόν του με μανία,

τον καταπίνει τον φτάνει ως τον πάτο,

έτσι εξαφανίζονται και ο άνθρωπος και η ευτυχία,

απο τον ίδιο τους τον εαυτό,

κι αν ποτέ το ένα πλησιάσει το άλλο, 

θα σωθεί το Εύ ~

~Αισθήματα~

Τα μεγάλα μου αισθήματα μη τυχόν στριμώξεις στην καρδιά σου, φταίω και εγώ που επιμένω κι ορίζω στον εαυτό μου πως τα πάντα καταφέρνω σε σχέση με σένα, κι έχω ανάγκη να τα καταφέρνω, γύρω απο τους καρπούς σου θα κρεμάσω όλες μου τις ελπίδες, προς τα πού θα με πάς, θα με κρατάς με τις σιωπές σου ραμμενες στις απαντήσεις που μου δίνεις, πόσες υποθέσεις να θέσεις σε θέση βολής, σε σημαδεύω, δεν με ενδιαφέρει ποιος ήσουν πριν, μα ποιός έγινες μαζί μου, να σαι ελεύθερος στο μαζί, κάθε σου τρόπος με αφήνει να επιλέγω μόνο εσένα κι είναι η άφεση τόσο διαλεχτη δίχως αποχωρισμό, δοσμένη και στους δύο...

~ Δια / Μέρισμα ~

~ Μερικές φορές μερίζω την επιθυμία μέσα μου,

λίγες καταφέρνω να ισιώνω το περίγραμμα με το παρκέ, 

όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι που πάσχω από μερικούς ψυχαναγκασμούς,

 

τότες ξεχωρίζω στις κορνίζες τα πρόσωπα, τις προθέσεις και διαθέσεις τους,

μερίζω τους ανθρώπους μου,

τους κονταίνω, 

τους μακραίνω, 

έτσι προικίζω τους κόπους μου, 

δεν τους θέλω στα μέτρα μου,

κάνω γόρδιους δεσμούς τους πόνους μου, 

σε δουλειά να βρισκόμαστε...

μερικές φορές ακόμα πλήττω. ~ 

~ Προηγούμενες Ζωές ~

Τόση πίκρα δεσμευμένη σε μια δέσμη βλεμμάτων
τα περισσότερα κοινά,

κάπως μερεύει μέσα στην σαρκοφάγο η απόγνωση,
θρηνεί με μια πάγια κραυγή που υποκύπτει με τον χρόνο στον απόηχό της,
τόσες φορές σε θέλησα,
 σε κάθε ύστερα,
 έρχεται η πίεση,
αισθάνομαι την σύμπτυξη των πάντων μέσα μου,
φτάνει ως τον λαιμό και γίνεται ένα με το σάλιο μου,
για την χώνεψη αυτών
μιλήστε ή σωπάστε νύν και αεί
των αγώνων αντοχής,
τείνει να γίνει συνήθεια
όπως ο απογευματινός καφές,
τον νιώθω ζεστό ανάμεσα στα χέρια μου,
η θερμότητα διαπερνά το απαλό μου δέρμα
και οι φλέβες γευματίζουν χρώμα,
τις βλέπω να φουσκώνουν,
το ακάθαρτο αίμα χύνεται μέσα τους
 καθώς το σώμα χαλαρώνει για την απόλαυση του γλυκύτατου μεσημεριού,
μια ρουφηξιά του και νιώθω την καθαρότητα της καύσης.
όπως ακριβώς το πρώτο φιλί ενός ανεκπλήρωτου έρωτα,
τείνει να γίνει αλήθεια λόγω τάσης,
στις διατάσεις ψυχής διασταυρώνονται προηγούμενες ζωές,
κάθε άνθρωπος και μια ζωή να ζήσεις μαζί του,
για φαντάσου ... πόσες φορές πεθαίνουμε και γεννιόμαστε !

~ Εκδιδόμενη ~

~ Έσκασε στα χείλη μου ένα ανθισμένο χαμόγελο,

θαρρώ πως ήταν από κείνα που 'χα καιρό τώρα λησμονήσει,

σκαρφάλωνε την ραχοκοκαλιά μου ο δείκτης νυχτός,

 ψιλαφίζοντας τα δεύτερα του χρόνου γυρίσματα,

εμείς παλεύουμε να σηκώσουμε τον πόνο μας πιο ψηλά στους ώμους 

τις ώρες που βραδιάζει,

κι αν καμιά αγκαλιά πού και πού μας ξελογιάζει,

κι αν προτιμούμε να αφηνόμαστε σε ξένα χέρια,

κι αν στάζουν οι λέξεις αφηρημένους συμβιβασμούς, 

δεν τίθεται  θέμα πορνείας της ψυχής μας,

αναλώσιμα τρεκλίσματα είναι,

 

τέτοια που ψιθυρίζουν την άνοια της Εποχής,

την άγνοια των όσων ξέρουν καλά,

γυμνές τολμούν να στέκουν όλες οι Αλήθειες,

και πάλι συγχωρούνται για αυτήν τους την φανέρωση,

δεν είναι άλλο παρά γυναίκες δεμένες πάνω στην ζωή τους,

με μια αρχαία κλητική προτροπή ''γύναι'' να έρχεται σε αντιπαράθεση

 με την προστακτική αξία του νεολογισμού '' γίνε κείνο που ποθείς'' 

 κι αν είναι μέσα σου γινομένο,

τότε θα πετύχεις ~ 

~ Οι Μέρες του Φωτός ~

~ Απόψε έσβησες όλα τα προηγούμενα αγγίγματα

που είχαν πληγιάσει τους πόρους μου,

έδιωξες όλες εκείνες τις ανεξίτηλες ανάσες

 που είχαν καρφωθεί πάνω στο στήθος μου ως τώρα,

κι αυτό για να ανθίσεις στην θέση τους κομμένες,

έθεσες στις κορυφές τις τρομερές μου αποδράσεις,

μα για να χάσεις ούτε λόγος,

με σημαδεύεις,

το φώς τείνει το βέλος στο σκοτάδι,

με τόλμη,

μόνο μια ακτίνα απόσταση,

κι αν δεν βγείς εσύ στο φώς, θα 'ρθω εγώ στο σκοτάδι ~

~ Φινάλε ~

Το τέλος είναι μια λέξη σταυρωμένη,

ήδη το κατάλαβα από το πρώτο της γράμμα ''Τάφ'',

κουβαλάει κι αυτό τον δικό του σταυρό,

μου φαίνεται περίεργο να ναι ουδέτερο

το τέρμα κάποιων ανθρώπων,

γνωρίζω μερικούς που δεν τους ταιριάζει 

να χουν τέλος ουδέτερου γένους,

ακόμα και εκείνο το Έψιλον,

γυρνάει περιφρονητικά την πλάτη του στην αρχή,

τονιζόμενο βιάζεται να αποτελειώσει την λέξη,

γίνεται λοιπόν να ναι σκέλος αιωνιότητας στην μια φορά που ζούμε,

εγώ βλέπω παράλυτους πολλούς να τριγυρνούν στους κύκλους μου

 που έχουν βάλει λυτούς και δεμένους πίσω και μπρός τους,

φοβούμενοι αυτή την μονάδα της ύπαρξης, 

πίσω τους λυτούς για προστασία και μπροστά τους δεμένους για μόστρα, 

ετούτη η λέξη έχει σίγμα τελικό για φινάλε

 κι είναι ειρωνικό πολύ σαν είσαι το περιεχόμενο,

να καταλήγεις στον εαυτό σου

~ Ευθανασία ~

~ Έχω κρεμάσει το πάθος και η εκπνοή του είναι καπνός,
είχα μπρός μου τόσες νέες μέρες τόσα γοητευτικά αύριο,
έμενα σε χρόνους παρελθοντικούς όχι γιατί ήταν γιορτινοί,
ή βολικοί μα γιατί είχα ανάγκη να ταυτίζω το τώρα με ένα πεπραγμένο,
δεν ήσουν πεπρωμένο μου εσύ,
όχι γιατί δεν μου άξιζες αλλά ήσουν ίλιγγος,
ζαλάδα από κείνες που κι η θάλασσα ξερνάει,
σήμερα είμαι κύμα και τότε που ήμουν σταγόνα σε ταξίδευα,
κι η αύρα μου κυλούσε μέσα σου,
ιδρώτας καυτός με παγωμένα χέρια,
σήμερα είμαι κύμα κι η αλμύρα μου είναι απ' το δάκρυ,
το' βαλα σκοπό σε άλλες θάλασσες να τραγουδήσω τη μελωδία του ουρανού,
εκείνου που βλέπει όλες τις προδοσίες των ανθρώπων με ήλιο ή φεγγάρι ,
δόσεις θνητότητας ή θνησιμότητας ,
παραδόσεις εαυτών σε αυτοπαθητικές ενέργειες,
καμία ερμηνεία,
μόνο ταξίδευα ~

~ Άρνηση ~

~Στην μεριά που κοιμόσουν βρήκα όλα τα δάκρυα κρυμμένα,

κι ήταν τόσο δύσκολο για μένα να στα κάνω γέλιο,

τέντωσα ο,τι πιο σκοτεινό δικό σου, το διαμέλισα,

και βρέθηκες πιο αδύναμος,

πώς να φανταστώ πως εκείνο που με κόπο φώτιζα,

 εσύ πάλι το έκανες δικό σου...~

~ Δάνειο Ψυχής ~

                                                                 

                                                                    ~

Η ορμή μου για σένα καταπνίγει κάθε εναρμονισμένο με εμένα εαυτό μου

είμαι δεμένη με ένα σωρό αντίγραφά σου 

φέρε πίσω όσα απο μένα πήρες και ύστερα ξερίζωσες τα βάθη τους

φέρτα  μου τις πληγές μου να μπαλώσω με ένα νέο πέταγμα

 ένας τώρα τρόπος μου απομένει 

ένας τόπος να κυλλίσω όσα σφίγγουν την καρδιά μου  

ένας χρόνος να γυρίσω λίγο πρίν διαγράψω το τέλος

πρόσεξε τα σημεία απάνω στο κορμί μου 

πλασμένα από δικό μου θεό θά ναι

~

                                                                

~ Θ_Ήττα ~

~ Θα ναι που οι κύκλοι δεν γνωρίζουν από γωνίες,

στο κέντρο τους βρίσκεται μία τελεία...

άνω τελεία και κόμα ,

είναι για όταν πέφτει σε κώμα η επαφή, 

για εκείνη την στιγμή που διαρκεί στη βιασύνη του πόνου, 

οι κύκλοι αποφεύγουν τις μοίρες,

αν και μέσα τους κλείνουν την πληρότητα της επερχόμενης μέτρησης, 

μια αναμέτρηση με δείκτη επιβίωσης το θαυμαστικό στις απαντήσεις,

μια ακτίνα διαπερνά το επίπεδο κάθε κύκλου, 

ώσπου να σχηματίσει μια γωνία με το πεπρωμένο 

τότε αρχίζει το ταξίδι με ταχύτητα φωτός  

 τότε φτάνει ανάποδα να αντικρίζει κανείς τον ουρανό 

απ τον πάτο του καθρεύτη του  ! ~

~ Έλειπες / Ελλιπές ~

~έχω λίγη ακόμη δύναμη μέσα μου

 τόση για να σε σκοτώσω

κι ύστερα να μου μείνει ελάχιστη 

ίσα ίσα τα κομμάτια μου να σύρω μέχρι το μαξιλάρι

έχω ακόμη λίγη δύναμη 

τόση που σε σκοτώνω κάθε βράδυ μέσα μου

και είναι από τις πιο απολαυστικές δολοφονίες 

να αυτοκτονείς σε ένα κυνήγι εκ προμελέτης

σε σκοτώνω με τί  δύνα_μη μη σου τύχει να σφαγιάσεις εκείνα

 που σε έκαναν να σφραγίζεις με τα λακάκια σου την ευτυχία ! ~ 

~ Προτεραιότητα ~

~ Είδες έλλειψη στην κίνηση,

ανεπάρκεια στην πρόθεση,

και ένα σακατεμένο κίνητρο,

από κείνα που σε κάνουν να προσπαθείς για λίγο,

ίσα τους χτύπους της καρδιάς σου να αυξήσεις,

 ίσα να πείς πως άγγιξες τον στόχο,

τί και αν δεν έχεις σημάδι  

Eίδες πληρότητα στην σκέψη,

σε παραξένεψε η γεμάτη αντίληψη η πολλαπλότητα της όψης,

πληρότητα σε εκείνο, στο άλλο, σε κάθε που με τί ρωτούσα για να μάθω,

μα πές μου ποιά είδες πρώτα ;

γιατί η έλλειψη προσφέρει οίκτο ενώ η πληρότητα θαυμασμό,

γιατί όταν γίνει ο έρωτας οίκτος , παύει. ~

~ Εντός Εκτός Άν επί τα Αυτά ~

~ Eντός επί τα αυτά των εαυτών τους μέσω γενικών συμπτώσεων που πασπαλίζουν το σαβουάρ βιβρ αφού περιαυτολογήσουν,

των αυτών των ίδιων με τους όχι μερικούς που καταχειροκροτήθηκαν και δεν κρατήθηκαν από τα διαστήματα ανάμεσα στα παλαμάκια για να κρίνουν τις μεγαλόστομες ακινησίες τους,

των σε αυτούς που ξέχασαν στην άνοδο να βοηθήσουν,

των με αυτούς που κομμάτι ήταν και ξεκόλλησαν για να κολλήσουν τις αφίσες της επανάστασης, της αντίστασης, της περίστασης,

της φόρμας απομακρύνομαι και ένα γίνομαι με εκείνα,

Εκτός επί τα αυτά των εκείνων που αναμοχλεύουν συζητήσεις
 του ''τί να ζήσεις για να πείς πως ζείς; ''

των εκείνων των μικρών στο μεροκάματο μα μεγάλων στα έσοδα στιγμών, λυγμών και πόνων,

των αυτών τα δάκρυα για ''τα δικά μας'' των πολλών που χάθηκαν και διασχίζουν με μια χούφτα γής
στο χέρι της καρδιάς τον πόλεμο,

αυτό το λέν' ζωή δοσμένη από θεό !

των μέν , των δέ , των μή , των δεν

των εκείνων, των αυτών, και ίδιων που ίδιοι θα μένουν αλλάζοντας

Εντός Εκτός Άν επί τα Αυτά ~

~ Τό μέτρημα ~

~Το μέτρημα με ένα τσιγάρο στο αριστερό φτερό της βραδιάς

λήγει η πεσμένη στα χαλίκια διάθεση

 κατρακύλισμα στο προτελευταίο σκαλί

τα τακούνια την βόλεψαν σε μία άγνωστη στάση περιήγησης

οι κούνιες τραβούσαν με μανία τον ουρανό πιο κοντά στο παιδί

 κι εκείνα τα χεράκια είχαν για οδηγό

ελευθερίας κάτι σκουριασμένες αλυσίδες ασφαλείας ανάμεσά τους

σκηνές λαθραίων αυτόφωτων

για μια ακόμη παράσταση του τώρα

Ένα, Δύο ... παρακάτω εκείνο το παιδί δεν ήθελε να μετρά

Ένα Δύο

Τρία γράμματα η κάθε μετάβαση και είχε ήδη βρεθεί στην επόμενη σκέψη
ψήλωσε η βραδιά

μάκριναν οι άνθρωποι του Δύο

ο ένας κι ο άλλος , ο ένας κι ο καθένας

Τέσσερις και βρέθηκε το μέτρημα έναν κύκλο εποχής να έχει διανύσει

πώς τα κατάφερε εκείνο το παιδί

που δεν ήθελε να περπατήσει με κούνημα περίτεχνο και νάζι
που δεν ήθελε να μετρηθεί

το βράδυ στις Πέντε το είδα να μετρά τους ανθρώπους

στο ένα του χέρι σε μία διά-πλαση

δίχως τελειωμό


εκείνο το παιδί με δεκαοκτώ φιλιά Αγγέλων ~

~ Δυό Κύματα ~

~Βρήκα στις προτροπές...έλλειψη 

και μια μεγάλη απορία για όσα δεν έκαναν και για όσα

δεν ξέχασαν ποτέ..

έριξε εκείνος τις αγκαλιές σε μια χούφτα ήλιο

Και γέμισε σκιές η κίνηση

έκλεψε από κάνα δυό σώματα ευχαρίστηση

έκλαψε σε λάθος όνειρα ακουμπώντας τα φτερά του … κι ύστερα αναρωτήθηκε

Εκτροπή ή πηγαία κατάληξη

Κι ανασηκώθηκε στις μύτες των βλεφάρων 

μήπως ξεθαρέψει η ανάμνηση και

Κορδωθεί  αναμεσα στη τραχιά επιφάνεια της νύξης

μες της άνοιξης το καταχείμωνο προβάδισμα θα λείψεις

κόλλησε με μια περιποιημένη γραμματοσειρά ‘’ανοίξαμε και σας περιμένουμε ‘’

έξω από το ψευδόκοσμο και λούφαρε κανακεύοντας τις Κυρίες σκέψεις 

που στο διάβα τους άφηναν ένα τριαντάφυλλο κάθε πέταλο κι ένας αιώνας

όχι από κείνους που μέσα τους κουρνιάζουν Αγάπες 

του ''για πές σημερα πόσο τοις εκατό μ’αγαπάς ;''

 αιώνας που ανάμεσα στα γράμματα της λέξης σ’αγαπάω 

βάραινε η σιωπή και ο σεβασμός η άμετρη εμπιστοσύνη και η μάχη του μαζί

κι ήταν δύσκολο το ένα από δυό …

κι όμως γινόταν το ένα στρόγγυλο 

και έπαιρνε σάρκα η Αγάπη … 

ήταν κύκλος

των κατά τα άλλα γελασμένων γελαστών  υπαινιγμών του για πάντα

κι ήξερα δυό που ποτέ δεν είπαν σ'αγαπώ κι έζησαν μαζί μα χώρια… ~ 

~ Η χώρα των Θαυμάτων ~

Σκαλισμένο το φώς στις λακούβες του κορμιού σου,
Φυλάκισες σημάδια αστερισμών μέσα σου,
Δεν κράτησες τον λόγο σου, 
Μου ‘ πες μαζί θα ταξιδεύουμε, 
Μες σ’ αυτήν την σκέψη, 
Και μ’ άφησες μόνο, 
με τελείες πολλές να σχηματίζω διχασμούς,
σε κράτησα κοντά μου… 

Τόσο σφιχτά δεμένο απάνω μου

άφηνες τις ιδέες σου απάνω στο κορμί μου

Το χρώμα της ψυχής σου λεηλάτησε μία μία τις απολήξεις μου

Βρήκα την πλευρά σου σε μια γωνιά του ουρανού

Από κείνες που σε οδηγούν σε μαύρες τρύπες

Σε κύκλωπες, σε τέρατα, στην χώρα του ποτέ

Και έγινα Αλίκη

Και καθώς σε είχα κολλημένο απάνω μου

δε με ένοιαξε να λύσω την ύπαρξή μου στο σκοτάδι

σε εκείνο που θα σε συναντούσα

κι αν ο καιρός πολύ με άλλαξε έχω  μια εποχή μέσα μου

θα σου θυμίσει την μελαγχολία

εκείνη την αδάμαστη φυλή που κυλούσε μες το αίμα μου και τότε

σε μέτρησα όταν ήσουν μόνος

κι όταν ήσουν διπλός πιο ελαφρύς μου βγήκες

όχι στο άθροισμα μα στην ιδέα ~ 

~ Θ' άλλασ(σ)ες ~

~ Την θυμάμαι καλά …

Eίχε καρφωμένη μια γαλάζια θάλασσα στο στήθος

Μια γαλάζια θάλασσα συντονισμένη αρμονικά με τις χιλιάδες ανάσες της

Χιλιάδες ήταν… κι όμως ήταν μετρημένες

Σκόρπιες στον λιγοστό αέρα γύρω της …

Ανάγκες σκλήθρες ζουπιγμένες στα βράχια του στέρνου της

Κι εκείνες οι αμμουδιές  με τα μικρά κοχύλια αγγίγματα

άπλωναν τις πατημασιές των ανθρώπων απάνω στο δέρμα της…

Τόσο ανάλαφρα βαλμένες απάνω της …

Κι εκείνες τις φορές … που δεν φορούσε στον λαιμό της την γαλάζια πέτρα …

είχε ακόμα κι εκείνες τις φορές

γαλάζιες θάλασσες στο στήθος …  ~ 

~ Λυκαινίδαι ~

Λέγε λοιπόν πόσα του έδωσες για να μας κάνει την ζωή μπουρδέλο

Θέλω να ξέρω  πόσα

Ο δισταγμός σου ήταν  το πολύ ή το περισσότερο

έτσι για να ξέρω δηλαδή πόσο βάρυναν μέσα σου

Τα δάκρια που δεν πρόφτασα να αφήσω να φανούν

Μήπως και σε άβολη θέση σταθεί η ύπαρξή σου πλάι μου

Απέναντι μου μάλλον

εκεί βρισκόσουν τόσο καιρό και εγώ ο ηλίθιος που νόμιζα πως μαζί

γατζωθήκαμε από τις  όμοιες παρορμήσεις

τις βόλτες, τα ταξίδια,  τα χάδια, τα όνειρα

Λέγε πόσα μου δίνεις  …

Πόσα έδωσες στον  εαυτό σου για να θυμάται

Να αισθάνεται

σε ανατρέφεις μέσα στο σάπιο σύστημα

εγώ είμαι εδώ δεν το καταλαβαίνεις

θέλω τόσο να σε τραβήξω από τα τόσα σκατά

ποτέ δεν μ'άφησες

προσποιήσεις δουλικές και πολλαπλές

στοιχειώνουν όλες τις προσπάθειες

σφινώνουν στα κίνητρα

και ρουφούν ό,τι καλό είδα σε 'σένα

'ο,τι καλό ήθελα να δώ …

ό,τι καλό

ό,τι…

~ Όλα οσα αγαπώ τα βρήκα σε σένα και σύ τίποτα δεν μπορείς να μου δώσεις …~ 

~ Έψιλον ~

//Στροφή κόρης πρός μακρινή διόραση 
Δίπλα μου ! //

~Ένιωσα το ξίφος να τρυπάει το λεπτό στρώμα του αέρα,

με αργή σχεδόν διακριτή κίνηση, 

διαπερνά ένα-ένα τα ηχητικά μου σύνολα, 

Ω! επιφώνημα βολής και σήψης,

πόσο λίγο ήξεραν πως είμαι φτιαγμένη,

 από λίγο ουρανό και δυό κύματα,

το ένα με ξέβραζε στην στεριά, 

και τ'άλλο ...

τ'άλλο μου άπλωνε λευκό πανί,

για ν'αγναντεύω τον ορίζοντα, 

κι είχα εκείνο το λευκό πανί,

να με σκεπάζει απ'την ψύχρα ...

ήμουν βέβαιη ...

δεν ευθυνόταν ο ήλιος, η σελήνη , ο αγέρας, 

ήταν το ψυχικό πλέγμα ενός,

εκείνο με παγίδευε στις ψυχρές μου αποστάσεις, 

σ'εκείνες τις στάσεις ανύποπτης παραξενιάς και δυσφορίας,

σ'εκείνες τις τάσεις φυγής, 




Πόσο λίγο το μπλέ μου για το τόσο σκοτάδι εδώ πάνω ...~

Ελπίδα

~ Άγνωστος Χ~

~ Αόρατες οι ευθείες ... και με ζαλίζουν τόσο οι φτιαγμένες στροφές σου ~

--δεν σταματάει ...
διαρκεί και αρκεί ,

ένα χαμόγελο σε δυό περαστικούς ,
περίεργοι μές την αδιαφορία τους,
 όπως πάντα
άνοιξε την πόρτα βιαστικά ...
ξέχασε τα κλειδιά πάνω της...
δεν πρέπει να έκλεισε πίσω της..

κοίτα ! ο χρόνος σταματάει !
θα τον κάνω εγώ να σταματήσει ...

--

άνοιξε τα μάτια της...
ένας ενοχλητικός θόρυβος
σαν μετρητής ηθικής σκέφτηκε
ζαλισμένη
έστρεψε το βλέμμα
έξω απο τον θάλαμο
εκείνος ...
 ευθύς , άλλοτε κάθετος ,
μές το κυκλικό κελί του
επαναλάμβανε την δίχως παύση κίνηση του ...


-- διαρκεί ... ακόμα και 'κεί ! ~

~ Η Υπόθεση λανθάνει στην Παράταση ~

~
ήταν κάποτε ένα σκοτάδι,

μές το φώς ζούσε,

με αχτίδες ντυνόταν,

γιατί πολλοί το φοβούνταν,

κι όταν έπεφταν τα πέπλα της νύχτας,

απάνω στο βλέμμα των ανθρώπων,

το σκοτάδι έφτιαχνε με το φώς του σκιές,

για να βλέπουν οι άνθρωποι

την δική τους αλήθεια,

κι από τότε οι άνθρωποι τις νύχτες,

δεν κρύβονται απ' τον εαυτό τους,

όχι γιατί το θέλουν,

μα είναι που αλλιώς δεν μπορούν να κάμουν ...



 όσο για το σκοτάδι ... ίσως βρίσκεται μέσα τους ... τελικά ! ~ 

~ Πόλις ~

Ανάσες ... σαν να χρωματίζουν τον αέρα...

 ανάσες,

 ... μια σιγανή μουσική στους πλακόστρωτους δρόμους

 μοιάζει απάτητη η γή ...πολυφορεμένη η παρουσία ...

 έπρεπε να φεύγει ο όποιος γρήγορα ...

και μέναν οι δρόμοι μόνοι ...μόνοι και άδειοι ασφικτικώς...

τόση μοναξιά ανάμεσα σε τόσες ανάσες....

έψαχνα κάπου για να πιάσω την ανάσα την δικιά μου, 

τρεμόπαιζαν τα λαμπάκια

 σαν να προσπαθούσαν οι άνθρωποι να φωτίσουν τα πιό βαθιά τους σκοτάδια

...χαμόγελα λίγα και σκόρπια...

κοίταξα ψηλά... δυό μεγάλα κτίρια εσωτερικώς ημιφωτισμένα

 κρατούσαν συντροφιά στους άστεγους

 που ακουμπούσαν το κεφάλι στην κόχη μιας γωνιάς

 και κοιμούνταν τον ύπνο μιας μέρας...τυχαίας και επαναλαμβανόμενης...

κοίταξα δίπλα μου ...

 τύλιξα το χέρι μου στο μανίκι της λευκής της ζακέτας και προχώρησα ... 

χαθήκαμε ανάμεσα σε τόσες εισπνοές,

αλλά η πόλη είχε φυσίξει δυό φορές,

 μέσα από μένα και σένα.~ 

~ Μόνιμος ~

 ~ Δεν υπάρχουν πλασμένες λέξεις για να σου μιλήσω,

από τα πιο βαθιά σκοτάδια μες το φώς της μέρας,

σσσ ... να κάνεις ησυχία ,

όσο διαρκεί το σίγμα στις σιωπές σου,

 πόσα είναι αυτά; 

τα μέτρησες ποτέ ; 

μην το κάνεις το κάνω εγώ ...

και δεν μου 'φτάσαν οι λέξεις να σου πώ πόσο το καθένα διαρκεί ~ 

~ Υετός ~

~ θέλει τόλμη ....

άπλωνα τα χέρια μου στο μέρος σου,
 και είχες κάτι καλά κρυμμένες πλάνες για να με ραβδίζεις ...

άπλωνα τις αισθήσεις μου στο στήθος του ουρανού,
 κι εκείνος έβρεχε δάκρυα αστέρων για να καταλαγιάσει τις ανάσες μου,

άπλωνα δρόμους για να βαδίζουν οι εμμονές σου χεράκι - χεράκι με τις πληγές τις δικές μου ...

άπλωνα τα χέρια μου στο μέρος σου και λιγόστευε το φώς μα δυνάμωνε η .... απ(γ)άτ(π)η.