~ Σωτηρια ~

Εντυσα με μαυρο ενδυμα την ψυχη μου
οι σκεψεις σκοτεινες και αβεβαιες
βρισκομαι στον πυθμενα της θαλασσης

Βολταρω στο υπεδαφος της γης
γνωριζω το κατακαθι των συναισθηματων
εχω πεσει χαμηλα
υποβαθμισα πρωτα τον εαυτο μου
βρεθηκα σε ακαιρο σημειο
 την πιο ακαταλληλη στιγμη

Oι σκεψεις παγιδεψαν την ψυχη μου
σε μια παρτιδα σκακιου
την εχασα την ψυχη μου . . .

Το πνευμα ταραγμενο
μπλοκαρισμενο απο τυψεις , ενοχες 
το κακο φολιαζει στα βαθη της αβυσσαλεας προσωπικοτητας μου
οσο το πλησιαζω φοβαμαι
τρεμω τον ιδιο μου τον εαυτο οσο το πλησιαζω . . .

Με ενα μολυβι απλωνω ο,τι νιωθω
στο απεραντο χαρτι
ελπιζοντας πως θα επελθει  Σωτηρια 

Ποιος θα με σωσει τωρα απ' τα λαθη ;

Για εσενα καποιος αλλος ειναι ο Σωτηρας σου
οταν τον εντοπισεις μην τον πληγωσεις
ακολουθησε την ρωμαλαια σκεψη του
την ομορφη ψυχη του
μεινε διπλα του 
ζησε στην ζωη του

Ο Σωτηρας σου ειναι το χερι
που θα σε τραβηξει απο το πληθος
και θα σε κανει να νιωσεις ξεχωριστος

Ειναι αυτος που με το βλεμμα θα ταξιδευει
σωμα ψυχη και σκεψη
σε μερη που ποτε δεν  θα πας
γιατι ειναι ανυπαρκτα

Ειναι αυτος που'χει χερια καθαρα
γεματα προσφορα και αγαπη
Ειναι αυτος που θα συντροφευει
την μοναξια σου

Κι'οταν τον βρεις μην τον πληγωσεις
μην του ματωσεις την ψυχη
μην του αποκεφαλισεις τα ονειρα

Απλα αγαπησε τον δυνατα
μεχρι να κλεισει η φωνη σου
μεχρι να σταματηει ο χτυπος της καρδια σου
να αντηχει νοητα στα αυτια σου
μεχρι το αιμα στις φλεβες σου να παγωσει
και η σκεψη να θολωσει


~Εγω . . . ~
~Εγω τον βρηκα . . .~

~Απλα τον εχασα ~

~ Το Χαμογελο της Ειρηνης ~

Την κοιταξα στα ματια 
το βλεμμα της καθαρο
μα στοχαστικο 
οι μπουκλες των μαλλιων της 
τυλιγαν τους ωμους της 

Γεματο χαρη το περπατημα της 
Αχ αυτο το βλεμμα της!
εξολοκληρου αληθινο, διαπεραστικο
ο γραφικος της χαρακτηρας 
μοναδικος , αξεπεραστος 
εκφραζει την αγαπη την στοργη 

Οι ζωγραφιες της ιστοριες ατελειωτες 
τα χρωματα της εντονα , φωτεινα 
παντα ευγενικη και γλυκομιλητη

Αυτα τα ματια της φανερωνουν 
καθε συναισθημα της 
καθε σκεψη της 

Αυτα τα ματια της 
η αποχρωση του σκουρου καστανου το βραδακι 
και του γλυκου μελι στο φως του ηλιου 

Την κοιταξα καταματα 
μου χαμογελασε 
διεκρινα τα λακακια της 
το πλατυ χαμογελο της

Το χαμογελο της ΕΙΡΗΝΗΣ σκεφτηκα ...
κατι τοσο απλο 
απο το οποιο μαθαινει κανεις 
να αγαπα 
να ελπιζει 
να δημιουργει
να προβληματιζεται . . .