~Ξημερώνει
στα βλέφαρα της καρδιάς μου η ανάγκη
μου να σε φροντίζω,
εκείνη
την ώρα της ύψωσης του αισθήματός μου
για την δική σου ύπαρξη,
ένας
ψαράς μαθαίνει στα ψάρια να γλιτώνουν
απ'τα δύχτια που ρίχνει στην θάλασσα.
Στην
γλώσσα των λιθών και των σεισμών
μεταφράζει τις ρυτίδες της γής,
αυτές
κυκλικά διακρίνονται στους κορμούς των
δένδρων και στις φύτρες των μαλλιών
μας.
Έτσι
κατάλαβαν οι άνθρωποι πως είναι γένος
της γής που επαγγέλει την αγάπη.
Οι κύκλοι
είναι για να κλείνουν τις συμπληγάδες
των εκκρεμοτήτων
στις
τέλειες κινήσεις του ηλιακού μας
πλέγματος.
Αν είμαστε
κάτι αόρατο είμαστε ανάσες,
ανάσες
μπλεγμένες με τα χτυπήματα της κόκκινης
ορδής
χύνεται
μέσα μας τόσο αίμα σκέτη θυσία η κάθε
αναπνοή,
όσο μου
γίνεσαι απαραίτητος το φώς προχωράει
μέσα στην καρδιά μου,
τα ψάρια
δεν κατάφεραν να μάθουν κολύμπι στα
δίχτυα του ψαρά,
πνιγήκαν
και ο εχθρός ήταν εκτός νερού,
κι ο
ψαράς απογοητευμένος ξαναρίχνει στην
θάλασσα τα διδακτικά του μέσα
ελπίζοντας
πως αυτή την φορά τα ψάρια θα ξεφύγουν...
Το
μεσημέρι είσαι κάθετα βαλμένος πάνω
απο την καρδιά μου, δυσκολέυομαι να
ανασάνω
το
απόγευμα μαζί με τον καφέ μου συνεχίζεις
να με μετράς στις γουλιές,
ως το
βράδυ δύει το κορμί σου στο φώς που μου
άφησες να χω ενέχειρο
ο ερωτισμός
είναι σεντόνι απλωμένο στους δείχτες
αντοχής μας...
η βάρκα
αναποδογύρισε, τα πεθαμένα ψάρια έπεσαν
στο κύμα, ο ψαράς πνίγηκε...
ξημερώνει
κι η βάρκα είναι βουτηγμένη στο δικό
μου αίμα~
