~ Πόλις ~

Ανάσες ... σαν να χρωματίζουν τον αέρα...

 ανάσες,

 ... μια σιγανή μουσική στους πλακόστρωτους δρόμους

 μοιάζει απάτητη η γή ...πολυφορεμένη η παρουσία ...

 έπρεπε να φεύγει ο όποιος γρήγορα ...

και μέναν οι δρόμοι μόνοι ...μόνοι και άδειοι ασφικτικώς...

τόση μοναξιά ανάμεσα σε τόσες ανάσες....

έψαχνα κάπου για να πιάσω την ανάσα την δικιά μου, 

τρεμόπαιζαν τα λαμπάκια

 σαν να προσπαθούσαν οι άνθρωποι να φωτίσουν τα πιό βαθιά τους σκοτάδια

...χαμόγελα λίγα και σκόρπια...

κοίταξα ψηλά... δυό μεγάλα κτίρια εσωτερικώς ημιφωτισμένα

 κρατούσαν συντροφιά στους άστεγους

 που ακουμπούσαν το κεφάλι στην κόχη μιας γωνιάς

 και κοιμούνταν τον ύπνο μιας μέρας...τυχαίας και επαναλαμβανόμενης...

κοίταξα δίπλα μου ...

 τύλιξα το χέρι μου στο μανίκι της λευκής της ζακέτας και προχώρησα ... 

χαθήκαμε ανάμεσα σε τόσες εισπνοές,

αλλά η πόλη είχε φυσίξει δυό φορές,

 μέσα από μένα και σένα.~