~ Φινάλε ~

Το τέλος είναι μια λέξη σταυρωμένη,

ήδη το κατάλαβα από το πρώτο της γράμμα ''Τάφ'',

κουβαλάει κι αυτό τον δικό του σταυρό,

μου φαίνεται περίεργο να ναι ουδέτερο

το τέρμα κάποιων ανθρώπων,

γνωρίζω μερικούς που δεν τους ταιριάζει 

να χουν τέλος ουδέτερου γένους,

ακόμα και εκείνο το Έψιλον,

γυρνάει περιφρονητικά την πλάτη του στην αρχή,

τονιζόμενο βιάζεται να αποτελειώσει την λέξη,

γίνεται λοιπόν να ναι σκέλος αιωνιότητας στην μια φορά που ζούμε,

εγώ βλέπω παράλυτους πολλούς να τριγυρνούν στους κύκλους μου

 που έχουν βάλει λυτούς και δεμένους πίσω και μπρός τους,

φοβούμενοι αυτή την μονάδα της ύπαρξης, 

πίσω τους λυτούς για προστασία και μπροστά τους δεμένους για μόστρα, 

ετούτη η λέξη έχει σίγμα τελικό για φινάλε

 κι είναι ειρωνικό πολύ σαν είσαι το περιεχόμενο,

να καταλήγεις στον εαυτό σου

~ Ευθανασία ~

~ Έχω κρεμάσει το πάθος και η εκπνοή του είναι καπνός,
είχα μπρός μου τόσες νέες μέρες τόσα γοητευτικά αύριο,
έμενα σε χρόνους παρελθοντικούς όχι γιατί ήταν γιορτινοί,
ή βολικοί μα γιατί είχα ανάγκη να ταυτίζω το τώρα με ένα πεπραγμένο,
δεν ήσουν πεπρωμένο μου εσύ,
όχι γιατί δεν μου άξιζες αλλά ήσουν ίλιγγος,
ζαλάδα από κείνες που κι η θάλασσα ξερνάει,
σήμερα είμαι κύμα και τότε που ήμουν σταγόνα σε ταξίδευα,
κι η αύρα μου κυλούσε μέσα σου,
ιδρώτας καυτός με παγωμένα χέρια,
σήμερα είμαι κύμα κι η αλμύρα μου είναι απ' το δάκρυ,
το' βαλα σκοπό σε άλλες θάλασσες να τραγουδήσω τη μελωδία του ουρανού,
εκείνου που βλέπει όλες τις προδοσίες των ανθρώπων με ήλιο ή φεγγάρι ,
δόσεις θνητότητας ή θνησιμότητας ,
παραδόσεις εαυτών σε αυτοπαθητικές ενέργειες,
καμία ερμηνεία,
μόνο ταξίδευα ~