~ Η χώρα των Θαυμάτων ~

Σκαλισμένο το φώς στις λακούβες του κορμιού σου,
Φυλάκισες σημάδια αστερισμών μέσα σου,
Δεν κράτησες τον λόγο σου, 
Μου ‘ πες μαζί θα ταξιδεύουμε, 
Μες σ’ αυτήν την σκέψη, 
Και μ’ άφησες μόνο, 
με τελείες πολλές να σχηματίζω διχασμούς,
σε κράτησα κοντά μου… 

Τόσο σφιχτά δεμένο απάνω μου

άφηνες τις ιδέες σου απάνω στο κορμί μου

Το χρώμα της ψυχής σου λεηλάτησε μία μία τις απολήξεις μου

Βρήκα την πλευρά σου σε μια γωνιά του ουρανού

Από κείνες που σε οδηγούν σε μαύρες τρύπες

Σε κύκλωπες, σε τέρατα, στην χώρα του ποτέ

Και έγινα Αλίκη

Και καθώς σε είχα κολλημένο απάνω μου

δε με ένοιαξε να λύσω την ύπαρξή μου στο σκοτάδι

σε εκείνο που θα σε συναντούσα

κι αν ο καιρός πολύ με άλλαξε έχω  μια εποχή μέσα μου

θα σου θυμίσει την μελαγχολία

εκείνη την αδάμαστη φυλή που κυλούσε μες το αίμα μου και τότε

σε μέτρησα όταν ήσουν μόνος

κι όταν ήσουν διπλός πιο ελαφρύς μου βγήκες

όχι στο άθροισμα μα στην ιδέα ~