~ Έψιλον ~

//Στροφή κόρης πρός μακρινή διόραση 
Δίπλα μου ! //

~Ένιωσα το ξίφος να τρυπάει το λεπτό στρώμα του αέρα,

με αργή σχεδόν διακριτή κίνηση, 

διαπερνά ένα-ένα τα ηχητικά μου σύνολα, 

Ω! επιφώνημα βολής και σήψης,

πόσο λίγο ήξεραν πως είμαι φτιαγμένη,

 από λίγο ουρανό και δυό κύματα,

το ένα με ξέβραζε στην στεριά, 

και τ'άλλο ...

τ'άλλο μου άπλωνε λευκό πανί,

για ν'αγναντεύω τον ορίζοντα, 

κι είχα εκείνο το λευκό πανί,

να με σκεπάζει απ'την ψύχρα ...

ήμουν βέβαιη ...

δεν ευθυνόταν ο ήλιος, η σελήνη , ο αγέρας, 

ήταν το ψυχικό πλέγμα ενός,

εκείνο με παγίδευε στις ψυχρές μου αποστάσεις, 

σ'εκείνες τις στάσεις ανύποπτης παραξενιάς και δυσφορίας,

σ'εκείνες τις τάσεις φυγής, 




Πόσο λίγο το μπλέ μου για το τόσο σκοτάδι εδώ πάνω ...~

Ελπίδα