~ Άλμα σκέψης της ψυχής μου η ροπή. ~
Σταγόνα-σταγόνα μετρώ τη δίψα της πλοκής σου,
Μοίρα μυρωμένη με φεγγάρια,
κρύπτη πόλου της αφής η απουσία,
ψόγος ρηχός του κορμιού σου η φυγή,
Κρότος απόμακρος της Αφροδίτης πάθημα και του Έρωτα κατάρα,
κρατήσου απ’ την ρήξη
των σωμάτων μας.
Το ξέρω, τελειώνει το τώρα .
Αιώνια γαργαλάει τις πατούσες των ονείρων
και αυτά καθώς γελούν σκορπούν ελπίδες …
Σκόρπισες κι εσύ στις νεφέλες μου κάθε λογής ονείρατα,
για να μερέψουν τα αγρίμια μου αισθήματα,
Τίνος ουρανού το
χρώμα αγναντεύει η ματιά σου …(!)
Να καρτεράς τ’ ανέλπιστο ψεγάδι της κατάπληξης,
Σαν φτερό που δεν χόρτασε τα πέρατα τ’ αγέρα
Να μένεις εκεί που
υπήρξες …~